Zo, dat was weer even geleden zeg! De geur van vettige klei, nat gras, bosgrond en…. zweet. Het geluid van piepende remmen, krakende kettingen en opzwepende muziek in de laatste klim richting de finish op het dorpsplein in Daun. Prachtig, Metallica, Race against the Machine, Nirvana en ja… wat had de 4e RMMer gehoord? We zullen het nooit weten.
We (Klaas, Jan, Inge en Arjen) stonden zaterdagochtend 11 september aan de start van de Vulkanbike marathon. We hadden ons alle vier opgegeven voor de 85 km versie. Dat leek ons een mooie afstand om er in te komen. En laten we eerlijk zijn, de ultra afstand was ook maar ietsjes langer… Voordeel: we konden een half uurtje langer in ons bed blijven liggen.
We waren mooi op tijd. Dus pole position aan de start. Klaas, Jan en Arjen stonden comfortabel vooraan. Een kleine warming-up hadden we kort daarvoor gedaan. De startklim… euh, afdaling verkend. Dit was wel handig want zo konden we relaxt starten.
Om 9.30 uur klonk het start schot. Achter een quad aan naar beneden over het asfalt. Gelukkig bleven we uit het gedrang en lagen we mooi in het veld toen we linksaf de eerste strook omhoog opdraaiden.
We waren al snel een illusie armer. De regen van de dag ervoor had het parcours van flinke plassen, blubberstroken en blij-dat-ik-glij-klei-stroken voorzien. Het mocht de pret niet drukken.
Arjen heeft geprobeerd zolang mogelijk met de eersten mee te rijden maar besloot de kopgroep na een kilometer of 10 te laten lopen. Op eigen tempo verder. Dat bleek uiteindelijk een prima besluit te zijn. Tempo kon goed vastgehouden worden en hij finishte uiteindelijk als 6e overall en als 1e in de Masters 2 categorie.
Jan had een drukke week achter de rug en had om het laatste moment besloten om toch maar mee te doen. Wekker gezet en opgestaan! Dat Jan een prima wedstrijd gereden heeft bleek wel uit de uitslag. Hij finishte op een mooie 20e plek overall en 7e bij de Masters 2.
Klaas zat bij de start lekker voorin maar zag al snel dat hij op de eerste klim keuzes moest maken. Direct de strategie om op het eigen maximale te rijden en kwam in een mooi groepje. Omhoog gingen ze net iets te hard maar halverwege de afdaling zat hij er weer bij. Helaas een klein slippertje gooide roet in het eten en de rest alleen gereden. Een prima eerste marathon en 39e overall 12e bij Masters 1.
Inge had zichzelf voorgenomen om niet in de hoge hartslagzones te gaan rijden. Dat bleek een mooie opdracht te zijn. Ze heeft lekker om zich heen gekeken en hier en daar een praatje gemaakt. De slotklim wegtrappend onder de opzwepende geluiden van Metallica maakte haar dag helemaal af. Met een grote glimlach reed ze finish over. Met ook nog eens een mooi resultaat: 5e vrouw en 1e vrouw in bij Masters 2.
Onder het genot van een live band, de huldiging van de Duitse e-bike kampioenen en wat verfrissende drankjes hebben we lekker nagekletst. Een beetje opfrissen, de spullen in de auto en weer huiswaarts waar de fietsen nog even flink onder handen genomen moesten worden om alle modder te verwijderen.
En door naar de volgende!
