MTB Marathon Amerongse Berg 2021

Dinsdag. Kramp diep geworteld in de beide bovenbenen.

Ik beweeg de pedalen, probeer de benen los te krijgen. Kansloos.

Vrijdagsmiddag. Tour De Conclusion. Amerongen/Leersum. Met een groepje mannen op pad, standje
‘gezellig wat kletsen’. Kan ik onderwijl mooi even verkennen en de sfeer voorproeven.
De linten hingen er al. Wapperende linten. Oh wat heb ik die gemist. De bochtjes nog een keer
pakken en doornemen. Zal Harry Slinger er in zitten? Zal toch niet? Of wel?

Maandag met Robin de verkenning al gedaan. Het was wel even schakelen. Van de Kroondomeinen
naar de trail-arena van Amerongen. Snelle bochten in afdalingen, onrustige harde ondergrond.
Het gaat vandaag al een stuk beter. Goed zelfs. Fun.

Onderweg naar huis even overleg met team maatje Arjen. Wat voorpret, wat afstemmen. We zijn de
enige twee die ons aan Amerongen wagen. We hebben er zin in.

Het startschot. Meteen licht bergop. Over een breed bospad. De eerste meters van de start gingen
niet vlekkeloos. We stonden ergens op rij 3 of 4. De biker voor me kwam niet in z’n pedaal. Zie je wel!
Vooraf had ik al een wedje met mezelf gelegd. Die kan wel eens een mooie start dwarsbomen. Die
weddenschap won ik. Door. Bochtje links. Het bospad wordt stijler. Hier finishen we straks. ‘Nog
lange niet, nog lange niet’ denk ik.
Elke taakgerichte afspraak gaat over boord. Als een geit achter de anderen aan. Go! Straks zijn ze
weg. Eenzaamheid als alternatief. Dat nooit. Volgen, gaan.
Stof, schreeuwend publiek, gehijg, manoeuvreren, stuiteren, door de berm erlangs. Onder de finish
boog door. Wat is dit toch gaaf. Nu al. En we zijn nog lang niet bij de finishboog. Nog lang niet.. Veel
te lang geleden ook, dit soort events.
Het spelen van een geit gaat me aardig goed af. Na een minuut of 10 bevind ik me nog steeds aardig
voorin. Bij het klimmen soms even een gaatje, bij het dalen is ie weer dicht. Hoe lang gaat die voorste
geit dit nog volhouden? Ik niet lang meer vrees ik. En we zijn pas een 15 minuten onderweg. Er
ontstaat wat groepjesvorming. Meestal wel ff een lekker moment. Accepteren dat die gasten voorop
geen geiten zijn, maar een ander soort beesten.
Hé, waarom komen die bikers daar ons tegemoet? Kak. Verkeerd gereden. Snel de fiets omdraaien.
Terug. Lig ik toch mooi vooraan in dit groepje. Maar een stuk verder achterop dan we eerst reden.
Daar rijden de anderen. Snel wurmen we ons het parcours op.
Weg pedaaldruk. Ketting eraf. Sinds ik 1×12 rijd nooit gebeurd. En vandaag wel.. Na wat gewriemel
en gelukkig zonder erg zit ie er weer op. Zoef zoef zoef zoef zoef zoef. Kom er maar eens tussen.
Daar, een gaatje. Brutaal wurm ik me er tussen.
En nu? Nieuwe situatie. Het melkzuur zit er nog steeds. De voorste groep is weg. De adrenaline ook.
Frustratie in de plaats. Stoppen? Nah. Ja. Nee. Omdenken. Nu. Nieuwe werkelijkheid. Ga er mee om,
herpak je. Onderwijl moet ik flink aan de bak om mee te komen met m’n nieuwe vrienden en m’n
gedachten te ordenen.
Kijk, Harry Slinger. Kicken. In volle koers. Links, rechts, table, up/down, gravity. Hoe leuk is dat. Het
gepieker is weg. Die klasseringsdrang maakt plaats voor rijden in het moment. Die rare pijn die zich af
en toe openbaart in het bovenbeen doet wel wat de wenkbrauwen fronsen. Kramp? Nu al? Ok, de start was snel. Te snel. Voor mij. Maar we zijn pas halverwege ronde 1 van 3. Kan niet. Ga nu maar
genieten van dit gave parcours, de inspanning, het mooie weer.

De 1 e doorkomst bij de finish. Nog 2 te gaan. Finish berg op bij de Eenzame Eik. Hoe gaaf is dat. Je
werd gewoon om hoog geschreeuwd. Er rende nog net niet iemand met je mee. De RideMyMTB
Totempaal met bidons deed z’n werk naar behoren. Het is warm. Nee heet. Drinken!
Te weinig gedronken. Teveel gegeven. Ergens einde ronde 2 komt ie. De kramp. Genadeloos. Hij zou
blijven tot dinsdag. Als ik dat toen geweten had.. Ik besluit het maar gewoon toe te geven. Weer een
nieuwe werkelijkheid. En er niet aan toe te geven. Drinken! En gewoon de klimmetjes op rijden zo
hard als dan nog kan. Soms schreeuwend om de kramp wat te maskeren. Werkt overigens
verrassend goed. Iedereen weet wel meteen van je staat van instorten. Boeien. Anders zien ze het
wel, toch? Ik kom in een leuk groepje terecht waarvan ik op een lange snelle afdaling met
opvolgende klim weet weg te rijden. Dat geeft moed Het bleek hoogmoed. De krampen zette me
weer met beide benen op de pedalen.. Ach, als je niet probeert.. Het wat uitgedunde groepje kwam
weer achterop. Na wat armpje drukken bleef ik met 1 biker over. We maken onderwijl een praatje.
Dat doodt de tijd en de pijn. Op naar de slotklim. Pierendood. Er sluit nog iemand aan. Herrezen. Met
z’n drieën dan maar. Sprinten. Kan ik niet. Schreeuwen lukt wel. Laat ik het eens combineren. Dat
werkt wonderbaarlijk. Ik ‘win’ zowaar de ‘sprint’ van 3. Ik moest achteraf denken aan die beelden op
tv. Dat je zo’n groepje ziet sprinten terwijl de winnaar al gehuldigd is. Vond ik altijd zo sneu. Nu snap
ik ze. Misschien eens werk maken van die sprint..

Uitslag: Hans P8 M2 en Arjen P2 M2.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *