De Thriller van de Goudsberg door Hans Raven
Opeens een schreeuw. GO! Geluid van in paniek inklinkende pedalen. Wat gescheld hier en daar. Je moet wel mee hè. Meteen een muur op. Die kuil uit. Zou er een wolf gelopen hebben dat we zo in blinde paniek naar boven vluchten.
Eenmaal boven chaos. Wie rijdt waar. Daar is Jan Feenstra | Team RideMyMTB
Die ken ik. Team maatje. Hé daar komt Patrick Jansen voorbij vliegen. Alsof ie Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer tegelijk achter zich aan heeft. Talent blijft altijd zichtbaar.
Al snel mogen we na wat duizelingwekkende dalende en stijgende trails door de zandbak omlaag om na vervolgens recht omhoog weer een dikke trail omlaag in te duiken. Eindelijk een stukje rust. We rijden over de rand van de kuil. Even in het wiel van Jan en René Holtslag
Helaas is het genot van een stukje boswielrennen snel voorbij. Een stijle V groeve induikend en half slippend er direct weer uit. Gevolgd door een stijle bocht driftend omlaag en meteen weer omhoog. Schakelen, balanceren en gaan. Een diepe smalle zandstrook tussen de dennen door de kuil weer in. Daar waren we toch zojuist met z’n allen uit gevlucht? Waarom er dan weer in? Ik volg maar zolang ik het kan. Niet teveel nadenken. Muziek op en door. Na wat snel opeenvolgende carrousel bochten mogen we halfdronken de kuil weer uit. Nu schuin omhoog dus lekker op macht met souplesse en wat snelheid. Eenmaal boven? Meteen weer duizelingwekkend snel omlaag, 2 bochten en weer… start finish omhoog, recht. Pfffff.
En dat 6 ronden. Aka een uur. Ik manage de wielen van Jan te houden. Ondertussen zijn we met z’n twee. De laatste ronde ingaand zien we onze Patrick en Jeroen Gerritsen |.Stappenbelt Sportfietsen Team voor ons de kuil uit ‘prakken’.
Jan ruikt bloed.
Ook dat nog. Als een dwaze rijdt ie het gat dicht. Eenmaal bij de lange zandafdaling aangekomen ruiken we onze kans. Erlangs en omlaag.
Als een blinde duik ik een van de sporen in. Ogen dicht. Niet remmen. Hopen. Hopen. En plots rij ik vooraan het illustere stervende groepje oude bokken. Een winter cross kijken heeft z’n vruchten afgeworpen. Nu niet meer toegeven. Nadenken. Eerst wil ik maximaal. Maar die slotklim gevolgd door de snelle afdaling met 2 bochten naar de finish moet je als eerste boven komen. Daar gaat de slag vallen. Ik temporiseer een beetje. Niemand mag er langs dus wel door duwen. Het lukt. De klim ga ik zo hard en in licht verzet mogelijk omhoog. Dat verzet geeft ruimte om te versnellen en niet teveel kracht te hoeven leveren. Ik duik omlaag. Niet meer nadenken. Bocht. Achterligger inhalen. Bocht. En.. Jan en ik sprinten? Kunnen we helemaal niet. Jan kwam niet goed door het knollenstrookje langs de achterblijver. Zo ons een beschamende eindsprint besparend kwam ik over de streep. Wat hebben we afgezien. Wat hebben we genoten. En wat was ik blij met P3. Never give up. Never give in.
