De Ster van Apeldoorn. 2e! Over podium én Jodium.
Een klassieker in wording. De Bar End mtb Marathon, Gravel bikes waren verboden! :-)
In vak 1 was een plekje voor me gereserveerd. Ik ben sneller met inschrijven dan de trappers dus dat kwam van pas.
We mochten 105 km aan paden en een stukje mtb baan (Bar End) afhaspelen door de bossen rondom Hoog Soeren en het Orderbos. 3 rondjes.
Na een snelle start.. bleef het snel. Allemachtig. Koersen op een mtb.
M’n strategie? 105 km is ver. Dus.. eigen tempo. Maar op een snel parcours laat je ze niet lopen. Dat zou dom zijn. Fix dat maar eens tussen de oren.
Daar zat ik dan in beginsel in de ‘kopgroep’ te denken ‘is dit nu een slimme zet ‘het is nog zo ver’… of was dit ‘niet loslaten erbij blijven’. Dilemma’s.
Misschien maar goed dat het hek na een km of 10 dicht zat en we door een klapdeurtje 1 voor 1 daar er door moesten.
Een wat onnatuurlijke shifting maar achteraf wel prima. Ronde 2 stond het hek open. Dank.
Al snel vormde zich een prima groepje waarin ik me goed thuis voelde, die na het nodige armpje drukken en kopstoten geven zich weer van elkaar afsplitste. Ik wist in de voorste mee te glippen. Op de singletrack vanaf Asselt langs het spoor (wat een gaaf stuk in een ‘peloton’. Mtb style ‘op een lint’) blaat m’n voorganger z’n motor op. Ik kan er niet langs, te smal. En niet brutaal genoeg.
De groep voor me wordt kleiner. En kleiner. En Liam er niet langs. Balen. Samen met Jeroen Gerritsen |.Stappenbelt Sportfietsen Team proberen we het gat te dichten. We kwamen niet dichter. En Apeldoorn is nog (heel) ver. We rijden samen door.
Na de doorkomst van ronde 1 maakte ik nog even kennis met het gravel. Die was van de scherpe soort. Van enkel tot rug open, maar… het was vandaag ook een beetje wielrennen en die stappen op tv altijd weer op hè. Ik kijk veel wielrennen.
Ronde 2 zijn we een cluppie van 4. Geen gekrioel. Lekker tempo.
Ver achter ons zie ik een peloton gestaag op ons afkomen. Na wat intern beraad besluit ik te collaboreren, niets meer aan energievreter verspillen en ‘af te wachten’ tot ze er zijn. Ik kijk veel wielrennen.
Een gekrioel van jewelste volgt.. Ik monster de groep. Er zit van alles in. Maar vooral al veel tussen de schouderbladen hangende koppies. Een veeg teken, alhoewel het tempo hoog laag. Snel voorin rijden, da’s rustiger. Nog een km of 10 tot de bikebaan.
Bij doorkomst 2 van de Bar-End bike baan (leuke extra dynamiek in deze snelle race) met nog 40 km te gaan voelde ik krampen op links. In de been. Oei.. Apeldoorn was nog ver. 40 km.
Paniek in de kop. Drinken. Nog slimmer fietsen. Been wat ontlasten. Ik wist het goed te verbergen maar het liet me niet los. En het ging eigenlijk best wel weer ok.
We vlogen ondertussen verder en de achterdeur stond aardig open. Op enig (vervelend) moment stond ik bij die deur om afscheid te moeten nemen van de groep. Ai. Geheel tegen m’n zin in overigens. De groep, verre van gezellige praters was wel een functionele,
Ik wist op de klim na het spoor nog net een wiel te pakken en dubbelgevouwen door de brievenbus of een tochtkier, ik kan het niet meer terug halen, weer binnen te komen.
Het feest binnen ging onverstoord door. Er waren al wel veel ‘naar huis’. Het feestvarken vooraan was druk bezig de bordjes van de stervelingen in z’n wiel op te eten en z’n honger leek groot. Net toen die aan mijn bordje begon kwam de verlossend finishboog in zicht. Finito. De ‘ sprint’ die ik van (veel te ver) inzette was slecht getimed en uiteraard slecht uitgevoerd. Ik viel stil nog voor de streep. Sja..
Wat een race was dit zeg. Pffff. Kippenvel.
Organisatie, olv Gerlof Haanraadts en Marion Westerbeek dikke pluim. Volgend jaar weer (graag). En zo leuk weer al die fietsende bekenden te spreken.
Allemaal top resultaten van ons team. En Jan Feenstra | Team RideMyMTB. Die dacht voor de 70 te komen, bleek de 105 te moeten doen. Doet dat en rijdt een dijk van een koers
Oh ja. Zet bij dat filmpje even het geluid aan. Als Bart van Dieren | Team RideMyMTB uitlegt wat 3 rondjes zijn. En 2.
