Het is dinsdag 25 juni. Warm, zinderend heet. De zomer is nu echt begonnen. Mooi ook, even een moment bezinning terugkijkend op een biketastisch voorjaar.
Klaas en Hans pakken de auto in, in 2 fasen deze keer. Niks vergeten? Precies.. Montferland en z’n wielen liggen nog vers in het geheugen.. Na het eten en vooral na een kus en knuffel trappen ze de brommer aan richting St Moritz, Zwitserland. Op naar de driedaagse Engadin Bike Giro.
Anne vertrekt woensdags, Helmuth, Jannitta, Jan, Arjen en Inge hebben de wekker om 3 uur donderdag ochtend afgesteld.
Klaas en Hans dachten onderweg wel ff een hotel vanuit de cloud, ‘online’ te boeken in Duitsland. Heren, wel eerder gaan zoeken volgende keer, want het resultaat, een kosteloos Zwitsers Tarmac matras is leuk voor de foto, maar dan heb je het ook wel gehad.. Nogal brak, maar wel lekker vroeg aangekomen op de camping een supergave plek weten te vinden aan het meer in Silvaplana. Prachtig uitzicht. Nog wel 😉 Een plekje voor Anne wordt vrijgehouden. Perfect!
Een eerste inspanning op de pedalen op hoogte (St Mortiz ligt op rum 1800m, en dan moet je dus nog omhoog) samen met een nachtje doorhalen blijkt geen beste combinatie. Vooral die hoogte.. en die 34 voor? Oei. Vervangen voor een 32. Beetje dollen met de anderen die 34 hebben. Succes Helmuth en Jannitta 😊
Na terugkomst komt Anne ook aanrijden. Blij met de campingplek op de fantastische camping waar ook veel surfers zitten wat zorgt voor een leuke chill sfeer. Er komen ook steeds meer bikers bij. Gezellig.
Anne gaat ook ff in/losrijden en ondertussen hebben de andere RMM leden de spullen ook ingepakt, en de wekker op een tijdstip gezet waarvan je alleen in theorie weet dat ie bestaat..
Na terugkomst van Anne en nuttigen van de eerste Camping Gaz pasta maaltijd stelt Anne voor ff een bakkie koffie te zetten.. en dat heeft ie geweten.. er zullen er nog vele volgen.. wat een genot is dat zeg.
De temperaturen in Europa stijgen overal maar door en door, in St Moritz is en blijft het bij een milde 23 graden. Voorafgaand aan de warmste juni maand sinds jaren is het erg lang koud gebleven, icm massa’s gevallen sneeuw. Dat heeft ervoor gezorgd dat het uitgezette parcours van de derde etappe niet gereden kan worden, en de proloog niet op 3000 meter hoogte start, maar ‘slechts’ op 2500.
Wacht ff.. Een proloog die start op 2500 NAP? Huh? Hé, we zijn geen wielrenners hè 😉
Donderdags besluiten Klaas, Anne en Hans via Strava een route samen te stellen en een ‘fijn’ rondje te rijden. We zijn er nu toch.. en 1000 hoogtemeters voodat het event start, we zullen Arjen laten zien dat het best kan. En wat een gaaf ‘rondje’ wordt dat. Een combinatie van fietsen, sneeuwwandelen, forel vissen op mtb schoenen en rockracing.. Op de camping een kreet van Anne. Het bleek dat dit een copy van etappe 3 was. Begrijpelijk dat deze etappe aangepast is. Ook best grote stenen.. die zouden toch niet in deze race zitten? Neuh, veel te link. ‘Jedermann rennen’ noemen ze dat toch? Toch?
Ondertussen zijn ook Helmuth, Jannitta, Arjen, Jan en Inge gearriveerd en hebben al wat verkenning op en met de fiets gedaan. Jannitta en Helmuth op hun blingnieuwe FS’er Orbea Oiz, net op tijd afgeleverd. Zij slapen allen in twee appartementen in Silvaplana, en komen ’s avonds gezellig bijkletsen op de camping. Daar probeert Hans ondertussen Anne tactisch te vragen of zo’n daktent ook makkelijk in te klappen is. Iets met uitzicht, maar het kwartje valt niet. Of wel. De daktent blijft in ieder geval onberoerd en ook een bezienswaardigheid.
Proloog
Tijd voor pre race talk… want daar kwamen we (ook) voor. Een proloog van 23 Km. Vanaf 2500m hoogte via een flowtrail (dat woord kenden we niet, maar inmiddels wel…), gevolgd door razendsnelle bochtige schotterpaden met los grind af te jakkeren naar St Moritz, dorp doorsjezen, aan de andere kant vd vallei wat kuitenbijters verorberen en haakse bochten koppen en dan een slotklim van 3 ‘nasty’ kilometers, een technisch bochtig afdalinkje en dan een laatste hellende strook naar de verlossende boog. That’s it.. souds like fun.. en fun was het.
Het begon al bij de reis naar boven. Met een deels ondergronds treintje worden we naar boven gebracht, obv je starttijd. Op de berg een fantastisch uitzicht op het grensmassief met Italië en Livigno en een heuse proloog tijdrit sfeer. Bij de start staat Heinrich Haussler nog na te praten over zijn proloog. Hoe gaaf is dat. De arme wielrenner wist niet wat hij mee gemaakt had. Wat promo praat over z’n zwaarste uur ooit op de fiets. Sja.
De Flowtrail blijkt te gek, de schotterafdaling razendsnel en tricky. DownTown St Moritz listig, en de berg weer op slopend. De hoogte en de onregelmatigheid van de klim hakken erin. Boven aangekomen hebben we allemaal ons verhaal. Helmuth reed lek en Jan dacht dat ie lek reed. Balen! Jan was razendsnel op de flowtrail, Anne de snelste op het tussenstuk en Hans de rapste op het Strava segment van de klim. Overall had Arjen als rapste de proef volbracht. Helmuth was met afstand de snelste bandenwisselaar. Jan hebben we geadviseerd in de leer te gaan bij Helmuth.. Klaas genoot met volle teugen van al dat technische. Jannitta vindt zichzelf niet als beste in het dalen, maar werd mooi 4e.
Achteraf bleek Jan overigens geen lek te hebben maar door te lage bandenspanning lucht verloren te hebben.. vandaar dat het plakken niet lukte Jan? 😉 iets met Bar en PSI?
Etappe 2 : 76Km met 2125 Hm.
Na wat bakkies koffie van de door Hans in eigen belang benoemde Camping Barrista Anne, broodnodig na een ijskoude bibbernacht inclusief een leegloper van het luchtbed van Hans en Klaas staan we aan de zonnige start van de eerste ‘rit in lijn’. Zoals het RMM betaamt, staan we ‘ganz’ vooraan bij de start. ‘Top 10 Hans’ fluistert Arjen nog ff snel in Hans z’n oor.
Na het startschot geen gedrang zoals bij de XC en Marathons, maar een rustige opbouw. Ik rij zelfs een heel stuk op kop en kijk vertwijfeld achter me of ik nu al ergens fout gereden ben…
76Km en 2125 Hm. Appeltje eitje dachten we. Beetje Duitse marathon van het 2e garnituur.. zijn we hiervoor gekomen?
We starten dan ook met een hoog tempo. Arjen muist er na een tijdje van tussen, Jan leidt ‘de hunt’, waar Anne makkelijk volgt, Helmuth aangesloten is en Hans wat mopperend de heren probeert te overtuigen dat ‘dit geen wintercompetitie uurtje is ondanks de sneeuw’ en ‘de top nog ver weg is’. Aangezien Hans minder geëvolueerd blijkt dan hij gedacht had en gewoon een onnozel kuddedier blijkt (en volgens Jannitta ook een (pak)ezel getuige de bergen voedsel die in mijn achterzakjes verstopt zitten) volgt hij zo goed en kwaad als dat gaat. Ondertussen jakkeren we langs de prachtige gletsjer van het Bernina massief bij Pontresina, over de mooiste singletracks, dalen we af over rotsblokken die bij de Deltawerken niet misstaan hadden en blijken de carbon fietschoentjes prima hardloopschoenen op rotsenpartijen. Wat een grip..
Na een passage nabij een rivier met enorme rotsblokken kiest Jan het kortste en snelste pad, Anne en Hans volgen (te) braaf de pijlen. Foute keuze. Jan is gevlogen. Samen zetten ze de ‘achtervolging’ maar in, maar ‘de valk uit Ede’ jakkert voort. Zou hij zo’n zin hebben in die klim?
We zijn inmiddels bij de slotklim aangekomen welke aanvangt met een fantastische singletrack. Na een korte afdaling begint de bredere klim. En wat voor één.. man oh man.. Op de trail is Anne door wat gedrang Hans kwijt geraakt, en Hans weet Jan weer bij te halen. Na een gevoelsmatige heel eind prakken en duwen komt de klim boven de boomgrens. En wat zien we daar? Een héél héél lang pad wat maar doorkronkelt, en dan toch weer door kronkelt. Hoger en hoger, steiler ook, door de sneeuw, over grote keien, haarspeldbochten inclusief. Een ware helletocht met een fenomenaal uitzicht op de alpen rondom St Moritz. Na een supervette bochtige afdaling volgt ‘de muur’. De 32-50 erop (of 34 😉), de kramp stug negerend een fiks stuk omhoog ‘prakken’ met 3 a 5 per uur.. sja..
Eenmaal boven.. nog niet boven.. gelukkig volgt na de top een vette afdaling waar alle zeilen weer bijgezet moeten worden. Het lijkt wel of elke kei ons voor de wielen geworpen moet worden. Hans remt een keer te hard, fiets slaat voorover, ongeval alarm af. Garmin scherm kaduuk. Vrouw thuis in de stress. Hans door. Bellen komt later wel. Iedereen genoot van de afdalingen. Klaas stond nog het meest te glunderen op de camping. Wat had hij genoten van de ‘flow’ en ‘stone’ trails. Jannitta kan geen sneeuw meer zien maar had vooral genoten. Ze lag nog even op plek 3 maar het klunen door de sneeuw kostte haar deze podiumplek. Inge zat te glunderen.. hoe gaaf is dit.
Arjen bleek een superdag gehad te hebben en was 3e in de categorie geworden in 4:23:01. Met z’n allen naar het podium om Arjen aan te moedigen. Hans had de opdracht van Arjen voltooid: 10e in 4:31:52. Samen dikke pret bij de finish. Jan en Anne breeduit lachend gezamenlijk over de streep, waar Anne zijn top 20 plek vast hield. Jan schoof mooi op, terecht gezien zijn berenwerk. Wat had hij zitten rammen naar de slotklim. Indrukwekkend. Helmuth, naar eigen zeggen ‘helemaal naar de vaantjes maar super genoten, Inge had enorm afgezien maar nog meer genoten ondanks de kramp. Erdoor heen sleept door Suus. Inge wist rond dezelfde plek te finishen als ‘de proloog’. Klaas zelfs 5 plekken verbeterd.
Dat ‘ritje’, dat was toch echt andere koek dan een Duitse marathon op zee niveau over schotter.. dat hadden we nu wel door.
Etappe 3 : 64,5Km met 2218 Hm.
Zondagsritje. Slechts 64 kilometertjes. Alle stenen hebben we nu wel gehad. Ff uitrijden en dan hebben we dit ook weer gehad. Zullen ze ons de goed verborgen schotterpaden vandaag dan wel laten zien?
Inge twijfelt of ze gaat starten. Gisteren ‘helemaal naar de vaantjes’, maar ze besluit toch te starten. Op eigen tempo de rit rijden, en genieten. En dat heeft ze met volle teugen gedaan van al de mooie trails en uitzichten.
De speaker voor de start, waar we uiteraard geheel in traditie weer ‘ganz von vorne’ staan, maakt ons wakker.. ‘bij km 10 een dermate moeilijke rots afdaling, dat we adviseren te lopen’. Als ze dat zelf al zeggen..
De slotklim is gelijk aan die van gisteren. We mokten daar wat over, iets met gebrek aan creativiteit maar vooral ontzag en schrik voor die klim.
Het startschot gaat en we gaan weer op pad. Wat sneller dan vorige keer, en deze keer met een flink lange openingsklim. Helmuth, welke met Klaas in het vak achter Arjen, Anne en Jan en Hans staat, weet zich net als gisteren in no time bij hen te melden. Wat een krachtpatser is dat zeg! Op een listige haarspeld afdaling waar chaos en stof ontstaat mist Hans net de aansluiting met de drie musketiers. Balend zit hij, met overigens best zware benen, in een heuse Chasse Patat. Dan maar terugzakken en zien hoe dat groepje rijdt. Het parcours wordt nog grimmiger, met onneembare rotsblokken. Carbon zooltjes krakend over de stenen, mopperende bikers op te vroeg afstappende anderen. Een snel stuk langs het meer, weer de camping/start locatie over. Bidon krijgen (goed geregeld: Bidon’s ipv bekertjes!) en door richting de rots nabij St. Moritz. Lief om te zien vanaf de weg, maar wat een kreng blijkt dat. En ook daar de bekende grote keien. Dokkerend over die rotspartij vervolgen we de weg naar de bergkam van St Moritz. Hans komt bij Helmuth, en het blijkt dat Jan en Anne niet ver vooruit zijn. Arjen is inmiddels op jacht naar een plek 3 overall.
Wat krijgen we nu? Een ski piste, en die oplopen? Daar zijn toch liften voor? Klaas steekt boven heel slim en terecht een stukje af. Anne houdt wel van een stukje lopen, maar dit gaat nergens over. Het wordt gevolgd door opnieuw een razendsnelle afdaling naar de slotklim. Op het eerste deel van de slotklim weet Hans bij Anne te komen, nabij de inmiddels beroemde bocht met de waterkraan, waar Anne en veel anderen even verfrissing zoeken. Samen rijden ze verder. Jan rijdt al wat verder op de berg. Klaas en Jannitta wisselen ook nog even stuivertje op de berg. Op de top is Hans bij Jan aangekomen, en samen dalen ze af naar het slotstuk van deze monsterklim. Arjen is dan al aan het afdalen, in de slag met nummer 4 uit het klassement. Hij had genoeg marge, wat resulteerde in een mooie en knappe P3 overall! Hans daalt de flowtrail af in het zog van een vd leidende (pro) dames en moet na de nodige bewondering (jaja, van haar daalkunsten) haar laten lopen. Die gaat net ff te hard ‘down the trail’. Hans finisht als 15e in de etappe van vandaag. Net geen top 10 overall dus. Jan volgt als 16e en Anne als 22e.
Klaas genoot weer gelijk gisteren van al het technische werk, en ja, dan moet je ook ff een stukkie omhoog. ‘jammer dan’. Word je sterk van. Mooi dat steile stuk helemaal omhoog geprakt! 22e vandaag. Helmuth reed z’n beste etappe, en kon Jan en Anne lang volgen. 25e in de uitslag, een flinke progressie. lekker! Jannitta gaat steeds meer van de bergen genieten en gaat er zeker een vervolg aan geven. Dit smaakt naar meer. 4e overall. Top(per)!
Met z’n allen hebben we Inge binnen gejuicht. Wat een knappe prestatie na een mindere periode en de twijfel om überhaupt vandaag te starten. Toch mooi een 6e plek en een big smile.
We hebben dit event afgesloten met een heerlijke pizza. Ff geen pasta, maar een verdiende lekkere vette hap en een hoop gezelligheid en gekkigheid. Onze eigen ‘avond etappe’. Wat een gaaf event was dit, en hoe leuk hebben we het samen en ook individueel op de fiets gehad. Ieder op z’n eigen manier en beleving. Gaaf om met z’n allen deze prachtige sport te beleven.
