Donderdag 2 juni… Die dag lag ik (Arjen) ineens in het ziekenhuis. De traumachirurg somde die bewuste avond de schade op: een gebroken heup, een gebroken nekwervel, een gebroken rib en een kleine klaplong. Oorzaak: een harde botsing met een boom. Een (voor mijn gevoel) lang revalidatie traject volgde. Maar na 6 weken op bed doorgebracht (meeste tijd dan) te hebben, kreeg ik het groene licht. Ik mocht mijn heup weer gaan belasten. Dat was fijn nieuws! We konden op dat moment weer aan de zomervakantie denken. Na wat tips en vakkundige begeleiding van Onno (top kerel!) konden we als gezin weer heerlijk gaan genieten van het wandelen en fietsen in de Zwitserse bergen.
Tijdens de vakantie begon ik stiekem al weer te denken, zou het mogelijk zijn om dit seizoen nog een marathon te rijden? Gewoon, omdat het zo mooi is om te doen! Zonder verwachtingen…
Eerst weer wandelen, en rustig fietsen. Daarna de trainingen langzaam opgepakt en het ging eigenlijk best aardig. Dus samen met Inge een marathon uitgekozen, Vulkanbike, samen op pad. Allebei de 86km rijden. Die afstand scheelt niet zoveel met de ultra afstand, maar je kunt een half uurtje langer in je bed blijven liggen! Helaas werd de hond ziek in de week voor Daun. Daardoor was het de vraag of het wel door zou kunnen gaan. Gelukkig ging het wat beter met Zoë maar Inge besloot om thuis te blijven voor haar. Zelf getwijfeld wat te doen maar uiteindelijk toch in m’n eentje zaterdagochtend in de auto gestapt richting Daun.
Maar wat een regen onderweg…. Pff.. eigenlijk had ik helemaal geen zin in weer een modder editie. Dat hadden we vorig jaar al gehad daar. Maar ja, als je eenmaal onderweg bent, dan maar gewoon gaan. Knop om. Eenmaal in Daun m’n spullen bij elkaar geharkt, start nummer opgehaald en warm rijden. Tja, warm rijden in de regen.. leek mij geen goed idee dus maar onder een luifel van een winkeltje gaan staan bij de start.
Zo kon ik een beetje in de gaten houden wanneer iedereen het start vak in zou gaan. Dat bleek een prima plan. Niet te nat geworden en toch vooraan staan. Voordeel van dit was dat het startschot snel klonk (normaal sta je een half uur te wachten). Daar gingen we! Eerst stukje afdalen het dorp uit achter de auto. Je was meteen nat. Heerlijk al dat gesproei. Not. De eerste klim was zoeken naar m’n eigen tempo maar ook proberen met de kop mee te gaan. Uiteindelijk besloten een paar man te laten gaan en met een groepje van 4 verder gereden. Het gevoel was goed in de eerste helft van de wedstrijd. Klimmen ging lekker en afdalen ook. Juiste keuze gemaakt qua banden en ook de dropper post bleek een goede zet (dank Klaas). In de afdalingen die af en toe best tricky waren (nat, klei, gras..) kon ik mijn fiets goed onder controle houden. En ik heb er eentje rechtdoor zien gaan… Even gecheckt of het goed was met de beste man en daarna weer door.
Het groepje was inmiddels naar drie man uitgedund. Ik heb geprobeerd, halverwege de wedstrijd, om in de klimmen het tempo iets op te voeren. Kijken voor mijzelf hoe het ging. Tot dan toe nog steeds goed. Na een paar wat steile proefjes gevolg door een lange loper, waren we nog maar met twee. Rond 15 km voor het einde maar eens gevraagd aan de Duitser welke categorie hij reed. Ook M2, dat ging leuk worden. Eigenlijk had ik al wel door dat de Duitser iets sterker was naarmate het einde in zicht kwam. Geprobeerd zo lang mogelijk mee te gaan maar uiteindelijk bij de piste klim (wat blijft die gaaf!) moest ik de Duitser laten gaan. Prima. Mijn voornemen voor de wedstrijd: plezier en heel aankomen heb ik goed weten in te vullen. Heel veel plezier gehad onderweg, de wedstrijd, het spel, spelen met de fiets op technische uitdagingen, het was allemaal top. En omdat “de strijd” gestreden was redelijk op het gemak naar de finish: heel aangekomen. Ook gelukt. De uitslag kreeg ik al snel door van Inge: 6e overall en 2e M2. Dat kon slechter. Het betekende wel nog ff wachten op de prijsuitreiking. De tijd goed besteed met omkleden en fiets poetsen (handig zo’n mobiele reiniger!). Maar ook tijd gehad om bij te kletsen met Juul en Robin.
Al met al, een topdagje. De regen en de modder zijn al weer vergeten (sporen uitgewist). Wat nu? Daar gaan we over nadenken!
