De zevende keer alweer. Soest was aan de beurt en dat betekende pittig klimmen en steil dalen. De prachtige namiddagzon bracht ook publiek mee naar buiten. Moeder Feenstra (en tevens mede-sponsor #Viscum was er ook). Dit verslag is dan ook van een genietende supporter.
Het begint ’s ochtends vroeg al: ‘Waar is mijn hartslagmeter?’ ‘Waar zijn mijn beenstukken?’ (een niet-fietser denkt hierbij gelijk aan iets ernstigs als beenprotheses of steunkousen, maar inmiddels ben ik zover ingewijd dat ik hier niet meer van schrik)
Schreef ik ’s ochtends? Nee, het is nog veel erger. Het begint de avond tevoren al. De eerste ietwat gespannen appjes vliegen over en weer. Wat voor weer wordt het? En wat betekent dat voor mijn bandenspanning? Wie doen er allemaal mee? En er moet nagedacht worden over het beste voedsel. Iets met veel eiwitten. Of juist koolhydraten. Nee, koolhydraten zijn voor een marathon. Ik leer. Fietsen is een serieuze zaak.
Een uur van tevoren komen we aan. Sprintjes worden afgewisseld met zenuwachtige plasjes tegen bomen. De startrij wordt gevormd. Zó vroeg, dat alle voorbereidingen wat betreft voedsel en warming up volledig tenietgedaan worden door een half uur stilstaan in de bijtende kou, maar goed. Jan en Arjen krijgen nog wat instructies van de sponsor: “goed je best doen jongens!” Een goede start is het halve werk. En dat is echt zo.
Als een pijl uit de boog vlogen de mannen over het asfalt. Even heeft Jan voorop gefietst. Dat geeft toch een fijn gevoel als trotse echtgenote. Al gauw nam Mark Schepp de toppositie over en gaf haar niet meer weg. Lange tijd was Robin Grotenhuis een rode lap voor Arjen, alleen dat klopte niet, want Robin was geheel zwart. Daarna kwam een hele tijd niets. Toen kwam Jan en niet heel ver daarachter denderde de trein Bart, Anne, Hans. In wisselende volgorde, dat wel. Ze deden alsof ze gezellig samen fietseten, maar ondertussen….Zo was het toch nog spannend.
Leuk is het om boven op een heuvel in het bos te staan. Als zwetende, hijgende paarden komen de mannen de steile heuvel opgestormd, soms met het kwijl in een sliert achter zich aan zwierend in de wind. Ze worden vrolijk aangemoedigd door enthousiast roepende toeschouwers die van tevoren weddenschapjes hebben afgelegd over ‘oftie het haalt of niet’. Wat het toeschouwen enigszins bemoeilijkt is het maken van foto’s. N-n-n-nu en dan klik je en dan ben je te laat. Of te vroeg. Of je staat niet in de juiste hoek. Gelukkig zijn we met veel en zijn er zo in elk geval een paar fraaie plaatjes geschoten. We hebben het maar druk als supporters.
Bij de finish is er zoals altijd de gezellige ontlading. Er wordt nog wat nagehijgd, gekucht, wat gezichten opgepoetst en geëvalueerd. Altijd gemoedelijk. De concurrenten die elkaar tijdens de wedstrijd nog naarstig naar het leven stonden, geven elkaar broederlijk de hand.
Onder de inmiddels laag gezakte zon lopen en fietsen we weer richting onze eigen auto’s, op weg naar onze eigen levens.
Uitslag:
Arjen: 2e
Jan: 4e
Hans: 5e
Bart: 6e
Anne: 7e
