Wat doe je als je mountainbike strijdmakkers van de Veluwe op een goede zaterdag ochtend besluiten hun kostbaarste bezit in de auto laden om naar Harderwijk te trekken?
Dan zorg je dat ze een uitdagend en leuk, afwisselend parcours hebben (Marcel Granneman en z’n vrienden van WV Noord Veluwe, bedankt!!), dat er een accommodatie is waar een hapje en drankje is en eventueel onderdak. Klaas, Sander van Dompseler en Henk Hebly, wat een gave vaste safari tenten hebben jullie neergezet voor de vereniging. Oma’s groentesoep? Die was lekker!!
Harderwijk, Wintercompetitie, een natte winter.. dan worden bij mij altijd beelden van eerste wereld oorlog aan het front wegglijdende voertuigen geprojecteerd, aan de flanken van een berg waar om het hardst gevochten wordt. Wat op zich gunstig is, want een van die veluws rapste, ene Arjen F, rijdt per definitie met slikkies.. Dit jaar kwam hij goed weg, hoewel? Daarover later meer. Want Marcel Granneman, Klaas, Henk alsmede Marloes hadden weken geleden al een watersnoodplan bedacht om de overvloedige regenval van repliek te dienen. Dat er tijdens de werkzaamheden voor het kerstreces gewoon door de jongste jeugd getraind en verdwenen er naar eigen waarneming (iemand moet toezien op de bouw.. (of was het gewoon kijken met commentaar?)) twee kinderen in een diep gat, dat was dan maar ff zo. Met kerst schijnen ze weer gewoon aan tafel te hebben gezeten.. Ik hoop dat Flappie ze bespaard is gebleven. Maar even terug. Die afwatering werkte briljant, geen spatje blubber gezien. Blijven toch mannen van de kust, die Harderwijkers.
Maar goed, Harderwijk ligt ook aan de Veluwe, en het was ‘RaceDay’. ’s Ochtends vroeg toog ik al naar het parcours waar de jeugd stond te trappelen om z’n rondjes te rijden. En de ouders hun kids aanmoedigden en toejuichten. Soms wat kansloze instructies gevend als ‘rij dat gat dicht’. Zeg pa, ga zelf ff een keer meedoen joh.. Maarten Tjallingi liep er ook nog rond. Gewoon, zonder herkend of aangesproken te worden. Top 3 Parijs Roubaix hè.. tv analist.. nuchter volkje, die fietsers. Of verlegen zonder helm op en stuur vast?
Klaas zijn kinderen, Daan en Lotte, reden wederom een super strakke race. Daan had nu wel competitie van de Nederlands kampioen Veldrijden, en die bleek net een maatje te groot. 2e plek.. Ieder nadeel heb z’n voordeel, altijd goed om even een keer echt echt echt tegen iemand te rijden die sterker is (en waarvoor je je niet hoeft schamen als NK Veldrijder). Ik praktiseer deze methode elke week.
Het parcours is eigenlijk een beetje van alles wat en van alles niets. Een stuk voetbal veld, recht toe recht aan ‘for a starter’. Haaks een bocht om, langs een hek jakkeren, door een hek wringen, slingerend tussen wat bomen door, langs een hek stuiteren, als een aap tussen wat bomen slingeren, terug tempo over een veld, stukje bergop duwen, vervolgens een recht stuk heen en weer prakken tegen de wind in (leuk Bart, dat je steeds even zwaaide. Je had ook ff kunnen wachten, dan hadden we ff kunnen ouwehoeren) en dan de centrifuge in met non stop bochten, bulten, kuilen, een ware berg en… geen slijk. Het was hele stukken optrekken, en eigenlijk meteen weer remmen. Echt m’n ding dat. Not.. vervolgens kom je al duizelend van het melkzuur weer nabij het startgedeelte en mag je weer het voetbald veld over. Wind, sompig.. zwaar. Dit soort opeenvolgende inspanningen al ‘pedaaltje duwend’ is niet te trainen. En dat maakt deze races naast pret en gezelligheid, ook zo ontzettend goed.
Dat rondje, dat reden we ongeveer 6 of 7x. ik was de tel volledig kwijt. Mijn zus was ook de weg kwijt, want die riep steeds: Hans, halve minuut, rij je zo dicht.. Nou je, ze heeft wel positief beeld van haar ‘broertje’ denk ik dan maar. Al die aanmoedigingen, fan-tas-tisch.
Maar even terug naar de start. Wie waren er allemaal? Inge namens de dames (ik verklap alvast de uitslag): p10), Klaas (categorie jeugd 30+, zegt niets over het vetpercentage, P17), 40+ : Jan (P2), Bart (p5) , Helmuth (P12) en Hans (P6). Anne z’n wiel was kapot (P: langs de kant aanmoedigen) en Patrick wachtte nog (steeds) op z’n trapas lagers.. Aanmoedigers: Jannitta, Marloes, Daan. Oh ja, en opeens stond Arjen ook aan te moedigen. . Een superlicht titanium boutje… 2 gram bespaard.. precies. Stuur los. ‘Dankzij’ dat boutje waren we allemaal, als soort van ‘free bonus punten’ een plekje opschuiven.
Bij die start bleef Sander van Dompselaar overigens na een harde krak staan.. z’n ketting was niet opgewassen tegen de krachten van z’n benen..
Na de race de after party met elkaar waar Patrick ook even aan kwam, aansluitend met Klaas nog wat trails rondom de route van Harderwijk gereden. Om het af te leren.
Op naar Soest, en liever nog, op naar het voorjaar!
