Zodra het nieuwe jaar begint en de kalenders bekend zijn dan ga je kijken wat voor soort wedstrijden je graag wilt rijden en hoe je het seizoen gaat opbouwen. Zelf vind ik het heerlijk om lange afstanden te rijden en kies bij de marathon vaak de langste. Helmuth daarentegen kiest liever voor de midden afstand, daarin komt hij beter tot zijn recht. Toen we het aan tafel hadden over trainingsschema’s en wedstrijden kwam de Dutch Master of MTB ter sprake. Een mountainbike wedstrijd van maar liefst 200km.
Na wat afwegingen gemaakt te hebben en omdat wij vonden dat dit als duurtraining perfect in ons schema zou passen hebben we ons ingeschreven. Maar wel met de extra voorwaarde dat het goed weer moest zijn. Als het zou regenen zouden we niet gaan starten…. Zodra de datum 17 maart begon te naderen was de meest bezochte pagina “buienrader” op onze telefoon. We durfden het ook niet echt naar elkaar te bespreken, want ik wist dat Helmuth niet met regen wilde rijden.
Ondertussen had ik mijn plannen ook allang gewijzigd… Van een mooie trainingsrit had ik mijn doel bijgesteld naar een podiumplek. Uit voorzorg hadden we toch in de laatste week nog maar wat extra kleding zoals waterdichte (opblaasbare) sokken en regenkleding gekocht.
De hele week was het regen, regen en nog meer regen… Maar langzamerhand werd het weer voor zondag bijgesteld. We kregen er weer een beetje vertrouwen in. Op zaterdag zijn we in de auto gestapt en naar Haarle gereden. Helmuth heeft veel familie in Haarle wonen, dus een logeeradresje was zo geregeld (Helmuth zijn moeder is een echte Hoarlese droadnagel). Na het ophalen van de nummers en een paar kopjes thee was het tijd om op tijd naar bed te gaan, de wekker zou om 4.30 uur weer afgaan.
Voor de wekker waren we beide al wakker, snel kleren aan en even goed ontbijten (wat prima voor elkaar was) en richting de start. Het regende licht. Nou als dit de bui is, dan valt het allemaal nog wel mee. Helaas bleef het daar niet bij. Toen we mooi op tijd in het startvak stonden, stopte het met zachtjes regenen. Kleddernat mochten wij vanuit het 2e startvak om 6.05 uur beginnen aan onze monsterrit.
We waren goed vertrokken, het is altijd even wennen in zo’n grote groep fietsen in het donker over singletracks heen. In de eerste 20 km lag de ketting van Helmuth er al 2x af. Als dit maar geen voorteken zou gaan worden. Het eerste uur regende het behoorlijk hard, daarna werd het droog. Gelukkig droogden we zelf ook snel weer op en konden we onszelf goed warm houden. De paden lagen er wisselend bij. De vaste aangelegde routes super, maar er zaten ook stukken bij wat gewoon één grote modderbak was. Op 90 km kregen we weer een flinke bak regen en hagel over ons heen, maar we reden beide lekker en konden van groepje naar groepje rijden. Dit motiveerde ons goed en hield ons scherp.
Als je zo lang samen rijdt, praat je dan samen? Nou kort en krachtig. Gaat het goed? “ja! met jou ook?” “Ja, gaat goed” of “denk je aan je eten?” “ja, dat was ik net van plan”. De eerste 100 km vlogen voorbij, maar nu kwamen de zwaarste kilometers. Niet alleen mentaal maar ook op het parcours met meer singletracks, modderpaden, heel veel wind en meer hoogteverschil.
Langzamerhand haalde we steeds meer mensen in. Die probeerde in ons wiel mee te gaan, maar geen kopwerk konden of wilden doen. We reden van verzorgingspunt tot verzorgingspunt en wilde zo min mogelijk op de kilometerteller kijken. Bij de laatste verzorgingsposten stonden nog wat
bekende van ons (Erik, Angelique en Gerrit) om voor de laatste kilometers wat extra support te geven. Bij één van de laatste posten kreeg ik te horen dat ik als 2e lag, daar wilde ik echt niet naar luisteren, want ik wist heel zeker dat ik 3e lag. Dus die meneer zei zelf maar dat hij het mogelijk niet
goed had gezien.
En dan komen de laatste 25km, de scherpte raakt ervan af en de concentratie wordt minder en overal komen er pijntjes. De modder bende ben je zat en je verlangd naar een warme douche. Met nog 10 km te gaan liep Helmuth zijn voorband langzaam leeg. Dan komt even de overweging om er zo lang mogelijk mee door te fietsen of stoppen en er een shot lucht bij te gooien. Voor het laatste hebben we gekozen. Achteraf was dit ook de beste keuze aangezien we nog een flink stuk over het asfalt moesten (Toeristenweg) klimmen. Eenmaal boven mochten we naar links richting
Haarle en komt het einde echt in zicht. Kop over kop konden we het tempo er mooi in houden. Toen we in Haarle aankwamen, mochten we nog een klein lusje maken om uiteindelijke in de feesttent een helden onthaal te krijgen.
Bij de ingang van de tent hoorde ik inderdaad dat ik 2e was geworden (sorry meneer van de verzorging, je had gelijk) en mocht ik na een welverdiende warme douche het podium betreden en een echte droadnagel bokaal in ontvangst nemen. Onze finishtijd was 9.14.47 uur, daarmee was
Helmuth 51e in een deelnemersveld van ca. 850 mannen. (ca. 1000 inschrijvingen, ca. 150 niet gestart, 549 gefinisht)
Wat was dit gaaf om samen te doen! Vooral het samen delen van zo’n rit, het afzien en er samen voor willen gaan. We kijken beide terug op een super mooie dag. Ondanks de slechte weersomstandigheden zijn we blij dat we gestart zijn en achteraf maakt dat dit een heroïsche rit is geworden. Of er een vervolg komt… als het aan mij ligt wel! #DMMTB19 #TeamRideMyMTB
