Wanneer besluit je om in de winter een wedstrijd te gaan fietsen van 200km… Er zijn 4 voorgaande edities geweest van de Drenthe 200 met allerlei verschillende weersomstandigheden van een racebaan in 2018 tot 1 grote modderbak. Als je het statistisch zou bekijken dan zou dit in 2019 weer een editie moeten worden met slecht weer.
Jannitta had na de modder editie van 2017 nog altijd in haar hoofd om de Drenthe 200 een keer goed te rijden. In 2017 had ze haar eerste mtb seizoen erop zitten en nog niet voldoende ervaring voor zo’n rit. Dan komt de twijfel, schrijf je je meteen in zodra het kan in juni of ga je wachten. Voor het laatste was gekozen, kijken hoe je uit het seizoen komt en hoe de weersomstandigheden zich zouden ontwikkelen.
Begin december was het startnummer voor Wave 1 geregeld, een andere startvak was geen optie om echt mee te kunnen doen in de wedstrijd. Daarbij kon er ook een hotelboeking overgenomen worden die aan de start/finish was. Nou idealer kon het eigenlijk niet. Helmuth had aangeboden om Jannitta tijdens de 200km van extra support en verzorging te voorzien, dus prima geregeld. Maar wat als je als echte sportman daar toch bent, waarom zou je dan zelf niet meedoen?! Dus de vraag kwam eruit… als Jannitta een startnummer zou regelen dan zou Helmuth van startgaan. Een dag later was het geregeld ;-).
En dan.. je hebt 2 startnummers voor wave 1, hotel en heel veel regen… de eerste weken van december waren nou niet echt heel gunstig. De natuur kon dit natuurlijk wel heel goed gebruiken maar wij niet… Met het oog op zo’n wedstrijd ben je heel veel met het weer bezig. Maar gelukkig draaide het bij en zou het vanaf kerst droog blijven. Wel zou het steeds kouder worden.
De winter maanden staan ook altijd in het teken van niet ziek worden en maar hopen dat de ziektekiemen je niet te pakken krijgen. Helmuth kreeg half december een klein griepje te pakken, maar herstelde daar gelukkig weer snel van. Helaas was het anders voor Jannitta die 1,5 week voor de start flink ziek was en het herstel daarvan niet heel snel ging. De eetlust bleef weg en het energielevel bleef laag. Als dat maar goed gaat komen?
28 december de wekker ging om 4.00 af, buiten hoorde je dat de organisatie bezig was met de laatste puntjes op de “i” voordat de grote massa aan stoere mtb-ers gaat beginnen aan hun monstertocht. Het was koud, -6 ongeveer. De hele dag zou het koud blijven. Na een kleine dubio over de kledingkeuze, konden we om 4.45 uur eten. Het was rustig in de eetzaal, gespannen gezichten en veel bezig met hun eigen ding. Na het ontbijt was het snel de laatste check doen en op naar het startvak. We stonden op een prima positie ongeveer op de 4e startrij met links en rechts wat snelle dames en nog meer snelle mannen. Om 6.00 klonk het startschot en konden we beginnen aan onze race, de eerste kilometers waren geneutraliseerd maar wel onrustig. Vanaf de bospaden trok de groep op een lange lint.
Het ging goed, achteraf gezien misschien iets te goed. De eerste 30 km zaten we op een gemiddelde snelheid van ca. 27km/h. Maar als je in de race modus zit dan ga je ervoor. Omdat we ons startnummer aan ons stuur hadden bevestigd was er te weinig plek voor de lamp met als gevolg dat de lampen steeds iets zakten als we over hobbels reden. Of als je net op een single tracks rijdt met veel draaien en keren en je lamp weer zakt, werd het spannend om de trail te kunnen volgen. Gelukkig werd het rond 8.00 uur licht en hadden we de lamp niet meer nodig. De communicatie tussen ons was in het donker soms wel lastig. Dan was het “wiel” (in het wiel) of “1” (1 mannetje ertussen) en zo probeerden we met korte woorden simpel te communiceren. We hadden besloten om bij elke stop even te stoppen om te drinken, de bidons waren bevroren en er moest wel gedronken worden. Dit hebben we elke stop vlot gedaan en over de gehele wedstrijd hebben we slechts 5 minuten stilgestaan. Na 70km begon het lichaam van Jannitta tegen te spartelen. De energie raakte op en eten lukte niet goed meer. Wat erin ging wilde er weer uit, maar zo lang het gaat gaan we door! Helmuth kon het tempo mooi strak houden en Jannitta zat perfect in zijn wiel. Helmuth weet precies op welke stukken hij even het gas los moet laten en waar er weer wat bij kan.
In de race had Jannitta een spannende battle met dame nummer 3 (Andrea van Loo) een behoorlijke taaie dame die ook haar zinnen had gezet op het podium. Na de verzorgingspost op 130km reed Andrea hard langs een kanaal met een zuigende ondergrond. Hierdoor kon Jannitta het tempo net niet meer volgen en raakten we haar kwijt. Op dat moment liet Jannitta haar kop even zakken omdat het lichaam even niet wilde. Ok, dan knop om en dan gaan we voor plek 3. Maar we blijven doorgaan!!
In een extreme wedstrijd weet je nooit hoe het loopt. Na ca. 25 kilometer haalde we Andrea plotseling weer in. Ze stond stil op een singletrack om wat te eten. Zou ze misschien een hongerklop hebben? Toen kwamen de vleugels en de mogelijkheden weer een beetje terug. Jannitta begon wazig te zien en kon daardoor de paden niet goed meer zien. De vermoeidheid en het tekort aan energie begon zijn tol te eisen. Toen we weg reden bij de verzorgingspost op 161km kwam Andrea net aan fietsen. Dan hoop je dat ze even flink gaat bij tanken, maar in je hoofd baal je dan dat we zelf net niet iets eerder vertrokken waren zodat ze ons niet meer kon zien. Vlak voor de verzorgingspost op 185 km sloot Andrea weer bij ons aan. Dan weet je dat het gaat aankomen op een sprint. Gelukkig hadden we met een paar woorden genoeg en wist Helmuth perfect hoe hij Jannitta naar de finale moest brengen. Helmuth wist dat er bij Jannitta niet heel veel energie inzat, maar dat ze altijd nog wel power heeft om te kunnen sprinten. De laatste 15km hebben we dus het tempo iets laten zakken ook omdat we erop vertrouwde dat Andrea geen aanval in zou zetten. En dan komen de bordjes, die vanaf 5km aftellen naar de laatste. Op het laatste rechte stuk asfalt ging Helmuth midden op de weg een hoog tempo rijden. Met de oranje boog inzicht ging Jannitta de sprint vol aan. Andrea kwam nog naast het achterwiel, maar kon er gelukkig niet overheen komen. Jannitta kwam als 2e dame over de streep!!
Na de finish kon er meteen over gegaan worden met de prijsuitreiking. Dame nummer 1, Bianca van den Hoek, was 8 min eerder binnen. Wij hadden verwacht dat dit gat veel groter zou zijn, omdat zij toch echt wel in het voordeel was met een crosser… en dan gaan heel stiekem toch de gedachten, wat als… Maar “als” bestaat niet in de sport.
Uiteindelijk zijn we beide dik tevreden met de hoe het verlopen is en dit was meteen een mooie test voor de Alpentour Trophy welke we aankomende zomer als duo gaan rijden.
