De dorst des te groter. Want heet was het. En stoffig. En keiig. Zwaar? Dat bepaal je zelf.. Het ego speelt hier uiteraard een robbertje mee.
Het weekend voordien. Een ‘Fall Out’ na een ongeziene super compensatie. Compleet op, out, off, kruis erover. Niks hongerklop, gewoon op. Het recept: Verplichte rust. Keihard rusten. Meer was ook niet mogelijk. Vroeg erin, weinig fietsen. Nou ja, fietsen.. Druk op het werk. De hele week al. Al weken.. Vrijdags 14 uur op 1 dag.. voornamelijk staan. Gevolgd door een rusteloze slapeloze nacht. Weg herstel.
Het weerbericht: zonnig en warm. Dat wil je eigenlijk niet missen. Eindelijk een stof marathon. Mijn eerste in Duitsland na lange afwezigheid van races in Duitsland. Is 25+ graden eigenlijk niet teveel van het goede?
Na een slechte generale op de fiets zaterdags maar een lekker lange nacht vroeg en redelijk fris uit de veren en met Klaas op pad naar Arnsberg. De poort naar Sauerland. Lekker dichtbij, een start laat in de ochtend en een glooiend parcours zonder echt heel lange klimpartijen. Een prima recept voor een fijne zondag. Arjen en Inge Feenstra zijn ook van de partij. Zij gaan samen de 95 rijden.
3 jaar geleden reden de Feenstra’s en ondergetekende nog op het podium 40+. Dat zie ik dit jaar niet gebeuren. Deze marathon is nogal gegroeid in populariteit en veel kleppers staan aan de start.
Het complexe van deze race is dat alle afstanden tegelijk starten.. drie jaar geleden vond ik dat verwarrend. Snelle starters van de 35 en de 65 met de slow start strategie van de 95.. die dan al gauw overboord gaat.. met alle gevolgen van dien op langere termijn. Of de kunst verstaan het te laten lopen en te beseffen dat 95 km ‘op en neer in 25+ graden’ best heftig is. Ik bleef er dit jaar ‘ergens tussen in hangen’. Fysiek niet fit genoeg om snel te starten, vechtend tegen de stemmetjes die eigenlijk niet weten of je het goed of slecht doet. Stof in het kwadraat. Losse kiezels als vers aangelegd gravel. Geen lekker gevoel. De bril maar af tegen het stof.
Het hoofd opent een nieuw front. Dualisme. Ego. “waarom geen halve’. ‘Misschien geen slecht idee’. Toch 65 km. Klinkt niet als halfje toch?
Nee, niet doen. De hele. Punt.
Na een dik uur armpje drukken tussen 95km (ego) en 65km (gezond verstand en plezier) wint de alliantie van verstand en plezier.
Ik ga voor de 65. Een respectabele afstand, ik ben er nu toch en.. je kan eigenlijk stiekem volle bak. Wel zo leuk.
De beentjes hebben na dit besluit wat minder moeite met de gestaag groeiende pijn en opkomende krampjes. Na wat gecalculeer ‘uit het blote hoofd’ zal de finish in 3 uur bereikt kunnen worden. Dat klinkt als een aanlokkelijk perspectief. Voor vandaag. Dat moet lukken zonder al te grote problemen. En me veel lol. Na het genomen besluit gaat zonder tegendribbelen de gaskraan wat verder open. Het hoofd vrij, de benen vrij. Let’s GO!
Het groepje waarin ik tijdens het besluitvormingsproces mee reed laat ik snel achter me. Muziekje op. Genieten. Vrij van gepieker. Wel oppassen voor de opkomende krampen. Blijven drinken dus. En wat is die 65 km een lekkere afstand zeg. Minder rekenen. Vooral sneller, harder fietsen. Rammen. Minder rekenen, minder jezelf inhouden en vooral minder echt kapot gaan. Stilvallen. En sneller hersteld. Want nog een week ‘out’, zonder fietsen, dat zag ik niet zitten. Na een heerlijke ‘koers’ met enkele andere rijders en een schitterende laatste paar kilometer volle bak gereden en voldaan gefinisht. Helaas met verkeerde stuurbordje. Die van de 95 op de 65. Als… ik het bordje van de 65 had aangevinkt bij de start.. was de snelste tijd 50+ aan mij toegeschreven. Helaas.. wat is wel de winst van vandaag? Luister naar je lijf. Doe wat je leuk vindt. En.. De halve is minstens zo leuk. Voor mij vandaag leuker. En absoluut de moeite waard. De volgende? We zullen zien of het verstand het wint van het ego.. Het wordt de 160 km Tecklenburg op Tarmac. Foute vrienden. Te weinig invloed. Kuddegedrag. Nu al zin in.
