Bij twijfel… normaal gesproken zou het advies dan luiden om het niet te doen. Maar bij ons gaat het
altijd anders. Ruim anderhalf jaar geleden hadden wij ons al ingeschreven voor de Alpentour in het
Oostenrijkse Schladming maar vanwege de welbekende spelbreker Corona was dit 2x uitgesteld en
nu naar 16 t/m 19 september verplaatst, maar wel met het goede nieuws dat het door zou gaan.
Onze voorbereidingen verlopen de laatste 2 jaar niet zoals wij gewild hadden, dus met de nodige
trainingsachterstand slaat toch de twijfel een beetje toe. Zijn we er klaar voor om zoveel te klimmen,
af te zien en kunnen we de 4 dagen met de nodige kilometers in tijd samen wel aan…
Vooral het woord “samen” is belangrijk want wij gingen samen van start als Mixed duo. Eigenlijk
doen wij altijd veel “samen” maar als het opeens een wedstrijd wordt dan kan dat wel eens
veranderen…
Een dag voor de wedstrijd kwamen wij net op tijd aan om ons startnummer op te halen in het
congrescentrum van Schladming. Dit verliep allemaal mooi soepel en zo konden wij snel door naar
ons appartement. Daar alle spullen uitgepakt, eten gekookt en vroeg naar bed, want de volgende
ochtend zou de wekker al om 7.00 uur gaan.
Om 7.00 uur ging niet alleen onze wekker af, maar ook de kerkklokken deden ons meteen rechtop in
bed zitten (ons appartement stond recht tegenover de kerk). Hier door was er geen mogelijkheid om
er nog maar even over na te denken om nog eventjes lekker om te draaien en een paar minuten weg
te dommelen. Na een stevig ontbijt zaten wij al vroeg op de fiets om een klein beetje de omgeving te
verkennen en hopelijk een stukje van het parcours. Hierdoor stonden we ook lekker op tijd en voorin
het startvak. Daar keken we toch stiekem een beetje om ons heen of we een glimp konden opvangen
van mogelijke tegenstanders. We zagen er een aantal en maakten ook een inschatting van onze
kansen. Om 10.00 uur klonk het startschot en mochten we los voor 65 km en op papier 3100 hm.
Helmuth vloog uit de startblokken en hierdoor was het voor mij lastig om hem in het gedrang van de
op hol geslagen rijders te volgen. We gingen goed en voortvarend van start, maar misschien wel iets
te voortvarend. Na een klein uurtje kwam het eerste koppel ons voorbij en na 1,5 uur volgde het
tweede koppel. Hier konden we nog een tijdje aanhaken, maar dit koppel kon samen aardig goed
klimmen. Wij besloten ze te laten rijden en onze eigen race te rijden. We moesten immers nog 3
dagen. In deze route zaten veel lange klimmen en een aantal technische stukken met veel en flinke
boomwortels, maar met de juiste begeleiding en goede peptalk van Helmuth kwamen we daar goed
doorheen. In het laatste uur kwam helaas ook een derde koppel ons voorbij, dus toen reden we op
een vierde plek. Knop om, niet opgeven en blijven rijden en strijden, want uiteindelijk draait het in
een meerdaagse om de minuten. En die moesten we niet te ver op laten lopen. Het laatste gedeelte
van de race draaide we een flowtrail op. Pffff, als je dat niet gewend bent, is het toch best spannend.
Vooral omdat deze er niet heel mooi bij lag, met veel remgaten en wat onoverzichtelijke obstakels.
Helmuth vloog door de flows heen en ik volgde gestaagd. Op de finishlijn moesten we uiteindelijk 4
minuten toegeven op nummer 3 in het klassement. En dan ga je nadenken… wat is er nog mogelijk
en is het nog mogelijk.
Na het gezamenlijke avondeten in het congrescentrum, waar ook de dag huldigingen waren en de
voorbeschouwing voor de dag van morgen, gingen we op tijd richting ons appartement. Met een
klein ommetje dat wel, omdat het toch wel fijn voor de beentjes is om even anders te bewegen.
Nadat we alles in orde hadden gemaakt en het plan voor morgen hadden gemaakt was het tijd om
onze slaapuurtjes goed te gebruiken.
Om klokslag 7.00 uur deed de kerk zijn werk weer en na een flink klokkenspel waren wij klaarwakker.
Vandaag stond er een rit van 64 km op het programma met 3200 hm. We hadden ons voorgenomen
om iets beheerster van start te gaan en mocht het zo uitkomen op het einde iets harder te rijden.
Deze etappe zou voor mij ook het lastigste zijn omdat deze de meest technische zou zijn van de 4.
Om 10.00 uur werden wij weggeschoten en alles verliep volgens plan, we reden beheerst de eerste
klim op in de tweede positie. Na de tweede lange klim kwam een ander koppel dat 2 e lag in het
klassement ons voorbij. Wij zagen beide dat de dame op haar limiet reed, dus dat bood voor ons
perspectief. We lieten ze een beetje rijden en observeerde wat voor ons de beste aanpak zou kunnen
zijn. Dit koppel kon goed klimmen, maar waren technisch niet goed dus daar zou wat winst voor ons
kunnen liggen. Toch besloten we op een klim al in de aanval te gaan. Boven verwachting reden we
langzaam bij ze weg en hebben we ze niet meer gezien. Maar hiermee was onze 2 plek nog niet
veilig. We moesten over hele stijlen stukken waar Helmuth af en toe even van de fiets moest, maar
door een goed doorstap vermogen konden we snel weer verder. Boven bij de laatste klim volgende
een afdaling met technische passages van watertjes en veel stenen, waar ik zelf een behoorlijke
hekel aan heb, dus na wat gemopper op vooral mijzelf, kon ik mij goed herpakken. Net op het
moment dat we in de laatste fase van dit stuk zaten werden we gepasseerd door het Duitse koppel
dat 3 e in het klassement lag. Verdorie. Ok, focus. We konden even mooi afdalen en net dat we
dachten dit gaat mooi zo draaide we een bospad in die leidde naar een mega steile afdaling met
allemaal losse stenen. Op dat moment reed ik voor, terwijl Helmuth alle afdalingen zou leiden zodat
ik makkelijk zijn lijn zou kunnen volgen. Er was geen moment tot wisselen en daar ging ik dan. Kont
bijna op mijn achterwiel en beheerst dalen, we haalde de ene na de ander wandelende mtb-er in.
Cool dit gaat mooi zo. Het laatste gedeelte van deze extreme afdaling haalde we ook het Duitse
koppel weer in. Wow dit is vet! Een schreeuw van overwinning klonk van mijn kant toen ik deze
afdaling ten einde was, maar daarbij ging ook meteen het gas erop… In de hoop dat we de Duitsers
voor konden blijven. Het dalen was mooi, ging snel en wij stonden op scherp. Helaas kwam het
Duitse koppel ons weer achterop, ging ons voorbij en we konden weer gaan jagen. In de laatste
kilometers kwamen we bij elkaar en konden we gaan vechten om de 2 e en 3 e plek voor het
dagklassement. Helmuth die had echt een goede dag en was mega sterk, daarentegen was bij mij de
pap een op en ik denk dat ik eigenlijk te weinig heb gegeten om het laatste stuk echt nog scherp te
zijn. In de laatste klim ging Helmuth in de aanval en op mijn tandvlees kon ik zijn wiel pakken en
houden. We hadden een gaatje… maar net op het laatste moment voor het indraaien van de flowtrail
werden we gepasseerd. De Duitste dame rijdt normaal veel XC-wedstrijden en kan dus wel een potje
sturen en is niet bang, toch kon ik haar wiel goed pakken en plakte ik goed aan haar vast, wachtend
op het juiste moment. Helmuth was de Duiters voorbijgegaan en was als eerste van ons vieren over
de streep maar de tijd van de 2 e rijder telt. In een nek aan nek race kwam ik helaas net iets te kort om
2 e te worden. Maar de spirit was terug en we wisten dat er mogelijkheden waren.
Na een slechte nacht slapen, lag niet aan de bedden want die lagen prima, was het tijd voor de 3 e
etappe. Deze etappe was 55 km en had 2500 hm en bestond uit 1 korte klim, 1 hele lange klim die
werd vervolgd door een mooie lange afdaling om zo op het einde nog een klein stukje te klimmen
voordat je de flowtrail inreed naar de finishlijn. Omdat het iets beheerster starten ons wel was
bevallen was dit voor nu ook het plan alleen werkte deze iets beter bij Helmuth dan bij mij. Ik had
echt even moeite om de juiste benen te vinden. Maar dit is dan wel weer het mooie van het samen
rijden dat je elkaar ook motiveert en je aan elkaar aanpast naar de omstandigheden. We waren weer
als 2 e weg en konden dit redelijk lang volhouden. Halverwege de lange klim kwam het koppel (de
Oostenrijkers) dat 2 e stond in het klassement ons voorbij. Omdat ze gisteren er een beetje doorheen
zakte hadden wij het gevoel dat dit nu wel weer zou gebeuren dus lieten we ze rijden met de
verwachting dat we ze even later wel weer zouden opvegen. Maar dat gebeuren niet. Inmiddels had ik mijn benen weer teruggevonden en reed ik heerlijk op de steile klimstukken. Tijdens deze ritten
kom je toch weer vaak dezelfde mensen tegen en is een leuk praatje ook zo weer even gemaakt.
Maar daarbij waren we ook nog met onze Duitse vrienden bezig. We hadden ze nog niet gezien dus
dat beloofde wat goeds en gaf ons vertrouwen. Maar we wisten ook dat niet moesten verslappen,
omdat ze er ook zo opeens konden zijn. Elkaar moed insprekend storten we ons op de laatste
gedeelte de flowtrail in. Deze begon hoger dan de vorige twee keer, maar beide raakten we hier
aan gewend en ging het al beter en voornamelijk nog harder. Het ging bij mij zo goed dat ik inmiddels
een aantal heren voorbij ging. Zo wordt het nog echt leuk! Helaas was het wel de laatste keer, want
in etappe 4 zou deze er niet in zitten.
Beneden aangekomen gingen we gebruikelijk nog even een rondje uitfietsen. We hadden een vlakke
ronde gevonden van ongeveer 5 km die perfect was voor het uitrijden. In onze tweede uitrij ronde
kwamen we het Duitse koppel tegen. Wat ons vooral opviel was dat ze zo blij en opgewekt waren en
er totaal niet moe of uitgeput uitzagen. We keken elkaar aan en begonnen heel erg te twijfelen
hebben we ze met de start over het hoofd gezien, zijn ze in een onoplettend moment van ons, ons
toch voorbij gereden… Ons uitrij rondje kreeg een kleine versnelling richting ons appartement waar
we toch even snel de daguitslag hebben gecheckt. Blijkbaar zijn het gewoon vrolijke Duitsers die ook
heel blij zijn met een 4 e plek want wij waren 9 minuten sneller en stonden nu iets minder dan 5
minuten voor op de laatste klimtijdrit.
‘s-Avonds na de huldiging gingen we toch lichtelijk gespannen terug naar ons appartement. 5
minuten tijdsverschil lijkt veel voor een rit van 13 km met 1250 hm, maar als je de benen of de juiste
mindset niet hebt kan je er ook zo heel veel verliezen…
Na weer een onrustige nacht en onze dorpswekker van 7.00 uur hadden we beide toch wel een gespannen gevoel. Om iets over half 10 gingen we in omgekeerde volgorde van klassement om de 20 sec. van start. Hierdoor hadden wij toch een voordeel. Het Duitse koppel startte immers 20 sec. voor ons. Wij konden ze dus voor ons in het zicht houden. Zo konden we ook een beetje inschatten of we in of uit zouden lopen. We gingen redelijk hard van start, maar het gat werd niet groter of kleiner. Wel kwam vrij snel het koppel dat eerste lag in het klassement ons voorbij, dat waren echt van die klimgeiten en gingen als een geoliede machine mooi omhoog. Op een gegeven moment raakte we het Duitse koppel een beetje
uit het zicht, dit was geen goed teken voor ons. Bij een steile skihelling die we op moesten fietsen
klokte Helmuth dat we een minuut hadden verloren en we waren halverwege onze tijdrit. Maar wat
we toen nog niet wisten is dat de meest steile stukken nog moesten komen. Zo sprokkelde de
Duitsers de secondes en vochten wij met z’n tweeën om zoveel mogelijk secondes te behouden.
Helmuth had het zwaar maar bleef knokken, trap voor trap en meter voor meter kwamen wij samen
boven, de finishlijn over.
Was het genoeg, hebben we het laten liggen, wat was onze tijd en de tijd van het Duitse koppel… Na
even te zijn bijgekomen kwamen we het Duitse koppel tegen en raakte even in gesprek. Zij zelf
hadden ook geen idee, maar ik vond zelf dat ze er wel iets te fris uitzagen in vergelijking met ons. De
vader van de Duitse dame had inmiddels de uitslagen erbij gezocht op zijn telefoon en wat bleek…
dat hij ons een mooiere tijd gaf dan dat werkelijk was, hij verwarde ons met het Oostenrijkse koppel,
maar als dit niet klopte wat was het dan wel… Met z’n vijven buigend over de telefoon kijkend wat
het wel was slaakte wij een kleine kreet van blijdschap en opluchting, het was net genoeg. We
hadden nog iets meer dan een minuut overgehouden en mochten dus het podium van het
eindklassement betreden.
Samen een duo race rijden is bijzonder en intens, vooral het samen beleven van de 4 ritten. Maar
ook het samen afzien, elkaar motiveren, grenzen verleggen, beetje mopperen (vooral op jezelf) en
uitdagen. Of wij dit samen nog eens zouden willen doen? Daar hoeven wij beide niet over na te
denken en zal volmondig JA zijn!!!
