Weten jullie nog? Die droogte? 2 lange hete droge zomers en droge ‘winters’ achterelkaar. Dode heidevelden. Woeste, hete zandverstuivingen. Dode takken, dorre en keiharde grond. Trails alsof je op asfalt rijdt. Of door de zandbak. Hoogste brand alarmfase op de Veluwe. Het zou allemaal nooit meer goed komen. Met z’n allen zouden we langzaam wegzakken in diepe scheuren. Net als onze Groningse aardgas slachtoffers. Ik kan er alleen nog maar van dagdromen na deze ‘winter’.
Dinsdagmiddag besluit ik het parcours van de Bar-End Maratona powered by 9th Wave (onze sponsor, top wieltjes. Echt. Niks aan gelogen) eens nader te bestuderen. Ik zag dat weekend voordien op Strava heel wat weekend warriors die dat al gedaan hadden, en die leken een slapeloze week tegemoet te gaan, ’s nachts zwetend wakker wordend in een vieze modderpoel met een derailleur ‘helemaal van het padje’.
Apeldoorn. Één van de natste plekken van NL. Het schijnt er zelfs geregend te hebben toen heel Nederland onder die eerder beschreven droogte zuchtte. Ook een plaats waar je de echte MTB sfeer, ‘classic style’, proeft, ruikt, voelt als je het bos intrekt. Er resideren daar ook heel wat MTB freaks. Nu nog even een lange, gave ATB route ‘new trail style’ en de MTB hoofdstad van NL is wat mij betreft bekend.
Terug naar die verkenning. Startvak, kort stukje aangereden bospad, al snel rechtsaf, en dan.. ‘het mijnenveld’ in. Plassen, takken, blubber, tractorsporen, slijk, hoge kanten. Plassen. Bocht om, ‘same war zone’. Ik moest even terug denken aan die CX cross afgelopen ‘winter’ in Namen waar MvP onherkenbaar als eerste over de streep kwam. Die was echter al in een uurtje klaar.. Verder met de verkenning. Veel beter werd het er niet op. Hadden ze de superlange supergave MTB trail gebombardeerd ofzo? Het zandstuk was dan weer voor mietjes.. Ik begon het vermoeden te krijgen dat de vrienden van Bar-End het er gewoon om deden. ’s Avonds maar ff een post met duidende foto’s op Strava gezet. Volgens de organisatie was ik een ‘paniekzaaierd’. Beetje stemming maken om in de sfeer te komen.
Daags voordien de fiets en de zijwangen van de banden maar eens ff helemaal in de was gezet, zodat ie zo min mogelijk blubber zou meepakken en schoon zou spoelen in plassen. Danwel achteraf makkelijker weer herkenbaar werd. Goed plan bleek achteraf. Net als de juiste bandenspanning erin. ‘s avonds ff de spullen bij Klaas gebracht. Klaas zou me wel de tijden door appen. Kijk, dat is nu eens handig!
De wintercompetitie start ’s middags. Ff uitslapen, spulletjes pakken. Beetje voorpret en -spanning opbouwen. Best relaxed. Marathons starten ’s ochtends. Dan staat je zaterdag wekker opeens op ‘standje bouwvakker’. Wacht ff.. Dan moet je wél zorgen dat je wekker ook gaat.. en de schakelaar niet op ‘doordeweeks’ schuiven. Ik was vast afgeleid door dat bizarre tijdstip. Ik schiet wakker, verslapen. Omdenken die hap: ik heb me niet verslapen, ik heb een half uur langer kunnen slapen. Dan maar 10 minuten later. Appie naar Klaas. Onthoud die 10 minuten ff by the way.
Vooraf op Hoog Buurlo onze RMM Totempaal met bidons geplaatst. Mooi halverwege. Anne en Patrick zouden bij de start-finish staan met koek en zopie. 9:55. De zon schijnt. We staan met het hele team in het eerste vak. Ik krijg nog wat commentaar of hier sprake is van het betere lobbywerk en/of schuiven van biljetten. Geen commentaar. Nog een paar laatste aanmoedigingen van Anne en Patrick en we vertrekken 10 uur. Tegen Klaas zei ik nog als oude wijsgeer ‘doe kalm aan, pak je ritme en zie dan in de laatste ronde dat je gaat vliegen. Doe ik ook’.
10 uur. Met een schot gaat de eerste marathon van de SforZ Cup 2020 van start. Als een bende losgeslagen zombies jakkeren we door, onder, over, langs en in de plassen. Overal takken, water, modder. Al snel weet een modderspat een weg te vinden langs m’n bril in mijn oog. En blijft daar lekker zitten krassen. Met als gevolg 4 uur lang knipperen, tranen en met een gevoel alsof er een steentje in je rechteroog zit. Het moet maar. Door! Om die plas heen. Daar vliegt de eerste derailleur. Al snel zit ik met Jan en Bart in een mooie, maar sterke groep. Arjen rijdt er heel kort voor. Hmm. Dat wordt dus testen of de Arjen Feenstra formule geldt. De wat? Kijk, als je Arjen nog ziet rijden einde ronde 1 of ronde 2, dan zegt deze formule ‘wrong tactic, je gaat over te taks, je krijgt dadelijk de rekening gepresenteerd’. Krak. Krak. In 10 meter 2 derailleurs en of wielen naar de gallemiezen. Bart met domme pech, en een ‘sufferd’ die ons door de takkenberm probeerde te passeren.
De groep begint zich te vormen, en een ware battle vindt plaats. Het lijkt wel een wintercompetitie. Vanaf de achterste regionen bekijk ik het schouwspel. Jakkeren, gaatje dichtpoefen, tak ontwijken, glijden door de mud. Klimmen langs de A1. Zandbak door, trail op, trail af, op en af. Lange glooiende paden. Zuigende grond. Het gaat hier verdorie nooit omlaag hè. Het ‘bolt’ voor geen kwartje. Dat maakt deze Nederlandse marathons zo zwaar, en Apeldoorn is daar geen uitzondering op. Snel starten, direct hoog in de zones. Veel versnellen. Geen moment rust. En het gevoel dat je steeds weer omhoog moet, maar zo flauw omhoog dat niemand bedenkt dat het slimmer is wat rustiger aan te doen. Waar zijn toch die afdalingen? De enige rust die je krijgt is óf als je gefinisht bent, óf als je met je benen uitgepierd de laatste ronde of kilometers probeert uit te prakken.
Ons groepje wordt gestaag kleiner. Jan en ik zitten er in de eerste ronde mooi bij, het voelt allemaal nog erg goed. In de tweede ronde wordt het langzaam aan steeds zwaarder. Vorig jaar vond ik m’n Waterloo al na 1 ronde, eens kijken of we dit 3 rondes kunnen volhouden. Er wordt ‘voorin’ regelmatig flink aan de boom geschud, en bij de laatste poging inclusief de opmerking van de bomenschudder himself, in plat Noord Hollands ‘dat het net een toertochtje is’ doet me de das om. Ik laat een gaatje. Jan ook. De laatste kilometers rijden we op eigen, straf tempo door. Het begint inmiddels een serieuze aanslag te worden. Ik voelde het al op Hoog Buurlo in ronde 2, precies halverwege. Daar moest ik me al even laten afzakken naar de achterste regionen van het groepje. Het eten wordt niet goed opgenomen, water klotst in de maag. Niet alleen zware benen, maar ook een zware maagstreek. Ruzie tussen de bammetjes, de gelletjes en de sportdrank. Mix en match. Dat doen we volgende keer anders.
Ronde drie. Jan en ik krijgen van Pat en Anne weer flesjes aangereikt. We hebben het gaatje met Arjen zelfs verkleind. De schrik schiet me om het lijf. Die Feenstra formule. Shit. Ik rij, nee ‘prak’ op kop, maar laat al snel Jan de kop overnemen. De energie vloeit langzaam weg. Misselijk ook. Een opgeblazen gevoel. Zowel in de benen als de maag. Bij de klim langs de A1 laat ik lopen. De Feenstra formule doet z’n ding. Die 10 minuten die ik vanochtend extra kon slapen, kan ik nu mooi inleveren. Verdorie, dat wordt een zware eenzame ronde.
Ik loop langzaam in op Juul van Loon. Die zat ook in de groep van Jan en mij. Schudde flink aan de boom. Ook hij was erin gestonken. Zichzelf eraf geschud. Na een korte bilateraal over onze gevoelens van dat moment en tactiek van de verschroeide aarde steek ik Hoog Buurlo over.
Op de hei komen de mannen die we eerder nog in ons groepje hadden zitten me voorbij steken. Hé Hans! Hoi Dag, hallo. Aardig, dat groeten. Meestal geen goed teken. Later komen er nog een paar makkers voorbij. Alles goed? Wil je wat eten? Super tof, die aangeboden support. Bartje komt langs. Derailleur ‘doet het weer een beetje’. Ook Bart zit er door. Te hard gereden om het gat weer dicht te poefen. Zelden zo langzaam ingehaald. We leken wel 2 vrachtwagens elkaar inhalend. Ik heb wel weer een beetje een richtpunt zo. Op het laatste deel komt de maagstreek weer wat tot rust, en besluit ik iemand te volgen die lekker strak langskomt ‘denderen’. En zowaar, het lijkt te lukken.. Ik zie Bart ook weer opdoemen. Hij stapt kort erna weer van de fiets, morrend over de versnellingen. ‘Rij maar door’. Ok!
Eindelijk, finish.. never give up!
Bij de finish pieredood meteen naar de huldiging van 2019. Samen met Jan en Arjen op het podium voor de lange afstand 40-50 jaar. Hoe gaaf. Achteraf bleek dat Jan wel bestand bleek tegen de Feenstra formule, tenslotte een echte Feenstra, en Arjen genaderd was. Die had zich weer wat vergaloppeerd bij gedoe met z’n bidon. De groep waaruit we gedropt waren was ook weer deels door Jan weer ingelopen. Edcoh, de groep die uit onze groep in ronde 1 loste, en mij op de hei inhaalde, was ook weer deels samen gekomen. Wat kan je daar nu weer van leren? Genoeg stof om over na te denken. Jannitta wist de eerste plek bij de dames te veroveren. Hoe top is dat!
‘After Race’ gezellig met het team zitten na ouwenelen, Pat en Anne een knuffel gegeven. Marloes, Thijs en Sacha kwamen nog even kijken. Met de mannen van 9th Wave bijgepraat. Bandenspanning, Velgbreedte. Dat soort intellectuele gesprekken. Erg leuk. Onze vrienden van Bar End hadden een top event neergezet. Machtig parcours, goed uitgepijld. Volgende keer wel wat minder snel afbouwen, uit respect voor de mensen die er wat langer over doen. Die willen ook een leuke finish. Wellicht wat sfeer neerzetten bij de streep? Ik miste de vette hap uit 2019 eigenlijk wel. De voice over bij de doorkomst was gaaf!
’s Avonds de huisartsen post bezocht. Pijnstiller in het oog, lapje erover en afwachten maar. Binnen een paar uur was het gelukkig weer over. Kan ik met een heldere blik naar het NK toeleven. Eerst maar eens even goed herstellen.
