Op zondag 23 juni stond er al lang een cirkel in mijn agenda: De Montferland marathon! Afgelopen weekend was het moment daar. Samen met Arjen Feenstra, Jan Feenstra, Bart van Dieren en Hans Raven stonden we aan de start van de 75 km. Vele teamgenoten hadden de opdracht meegekregen van hun trainer of vanuit eigen gezond verstand om het rustig aan te doen, omdat ze volgende week starten in een lood zware meerdaags in Zwitserland, maar ik stond daar met een ander idee; hard starten en kijken hoe lang ik dit zou volhouden…
Na de geneutraliseerde start ging de snelheid op de brede asfaltweg meteen omhoog en het werd het erg nerveus, ook voorin. Nadat twee rijders elkaars sturen kruisten volgde een geluid van geschreeuw, gevloek en fietsen die op het asfalt klapten, helaas zat Jan hier net achter. Hij had nog wel kunnen remmen, maar zijn voorwaartse salto van de buitencategorie was niet te voorkomen. Het liep gelukkig voor Jan wel goed af. Hij kon verder en wist nu zeker dat hij zich aan het schema van zijn trainer zou houden: alles op omslagpunt fietsen. Na deze crash volgde een S-bocht waar alles weer normaal verliep, maar toen we het zandpad de “Vossenweg” indraaiden, ging de snelheid weer omhoog. Door al het stof was het zicht minder dan 5 meter en met een snelheid van 40 km/u waren alle ingrediënten aanwezig voor de volgende valpartij. Ik was dan ook niet echt verrast toen ik wat wielen op verschillende hoogtes uit de stofwolk zag steken. Met een bunnyhop op de Vossenweg kon ik gelukkig mijn weg vervolgen. Toen we weer op snelheid waren had ik al snel door dat ik in de kopgroep zat, de snelle start was dus gelukt.
Nu kijken of ik het vol zou houden. Ik zag op mijn wattagemeter dat het hard ging, maar niet onmogelijk. Gelukkig was Arjen ook door beide valpartijen heen gekomen en zaten we samen in de kopgroep. Arjen had de adviezen van zijn trainer over de schutting gegooid en was toch boven zijn omslagpunt gaan fietsen. Hij ging niet helemaal maximaal, maar hard genoeg om samen door te knallen. Ik was er erg blij mee. Bij het klimgedeelte op 25 km liet ik mij begrenzen door mijn wattage, niet boven de 400 uitlaten komen, ook niet in het begin. Op deze klim “De kale Jacob” zag ik al wat mensen er doorheen zakken die hard waren begonnen aan deze nare kuitenbijter die zijn naam eer aandoet; geen enkele boom in de omgeving die voor wat schaduw kan zorgen met als toetje een stuk van 25 tot 30 %, na deze klim volgde meteen weer een steile klim en zo ging het nog even door. Hierdoor werd het in de kopgroep ook rennen en stilstaan, niemand wou of kon echt doorrijden, alleen op de klimmen werd er gas gegeven. Het was dus meer een intervaltraining geworden. En zo ging het door totdat we aankwamen bij het 40 km punt…De Hulzenberg… Ik had bovenop op deze lange klim bidons verstopt voor ons 2-en, maar bij het snel afstappen om de bidons te pakken schoot de kramp in mijn benen. Arjen pakte vervolgens de bidons, hield de fietsen vast en trok mij van de grond, mijn held! Na dit gespartel van mij was de kopgroep gevlogen. Nadat ik 2 km nodig had om de kramp eruit te fietsen, hadden we de achtervolging ingezet. Arjen op kop, ik in zijn wiel. We konden de groep nog wel zien, maar het gat werd niet kleiner. De groep wél… We zagen dat er steeds meer rijders moesten lossen. Waarschijnlijk de tol van een warme dag.
Toen we het laatste rondje ingingen zagen we Mark Schepp rijden met het shirt wagenwijd open. Dat was een mooi doel, hij kon lang volgen, maar op laatste klim, waar ik in de vorige ronde kramp kreeg, koos ik toch voor de aanval, dit loonde want Mark kon niet volgen. Arjen vloog er toen ook voorbij en samen reden we verder, door de adrenaline kon ik toch nog extra gas geven. Het krampmonster bleef aan de deur bleef kloppen, maar de geur van finish gaf mij vleugels. We wisten dat we voor podium aan het rijden waren en bleven dus doortrappen. Omdat Arjen mijn held van de dag was, had ik al met hem afgesproken dat hij voor mij zou finishen. Dit resulteerde in een mooi ‘podium’ voor Team RideMyMTB. Arjen was 1e en ik 2e bij de 40+. Overall 7e en 8e: een fantastisch resultaat in dit deelnemersveld. Bart werd heel knap 5e bij de 40+, na zijn horrorcrash in december is dit wederom een mooie opsteker. Jan werd nog 10e bij 40+, ook erg netjes gezien zijn crash en omslagpunt-begrenzer.
Het verhaal van Hans (23e 40+) was natuurlijk weer een literatuurprijswaardig; Zijn maatje Klaas Bakelaar besloot om te gaan carpoolen met hem. Bij het inpakken van auto vonden ze de auto wel erg groot… Toch vertrokken zij naar ’s-Heerenberg eenmaal aangekomen werd duidelijk waarom de auto ineens zo groot was…. de wielen van Klaas stonden nog tegen het huis van Hans. Grote paniek natuurlijk, maar de vrouw van Hans bedacht zich geen moment en sprong in de auto om ervoor te zorgen dat Klaas ze kon oppikken in Apeldoorn, door deze heldendaad kon Klaas na wat laagvliegen en zonder w-up toch nog starten. Hij vergat alleen over de startmat te rijden waardoor zijn rit niet is geregistreerd, maar hij heeft uiteindelijk de hele rit met Hans kunnen fietsen. Op wat valpartijen en jeukrupsen na was dit weer een topdag! Perfecte organisatie, de wegen hielden ze goed vrij, genoeg eten en drinken en de verkoelende buitendouche was erg welkom na de race in de hitte. Er waren dan ook veel vrijwilligers die dit hebben mogelijk gemaakt, waarvoor dank.
Patrick van Kampen
