Heroïsche Drenthe 200 – 2017

Na de vorige editie begon het ongeveer twee maanden geleden toch weer te kriebelen om de #Drenthe200 te gaan rijden. Via via kon ik (Anne van Leeuwen, teamgenoten kreeg ik niet zo gek helaas) een startbewijs overnemen voor wave 2. Dat leek me prima. Het was alweer een wave eerder dan vorig jaar en misschien zou het wel weer wat plekken schelen. Toen echter 28 december dichterbij kwam leek het me toch wel mooi om in wave 1 te starten. Dus het startnummer van wave 2 verkocht en een nieuwe gekocht voor wave 1.

Twee weken voor de start begon het er al naar uit te zien dat het een gruwelijke bagger zooi zou worden en het ook nog eens zou kunnen gaan regenen. Vanaf die dag dus regelmatig het weer in de gaten gehouden en per dag van mening veranderen. De ene keer dacht ik van “ik doe het niet, ik heb de Bart Brentjens Challenge en de Salzkammergut immers ook al in de bagger gefietst. Ik ga dat niet nog een keer doen”. De andere dag weer wel omdat het een super goed georganiseerd evenement is en het weer een fantastische ervaring is. En uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en donderdag zat ik om 04:00 uur in de auto op weg naar Roden.

Kwart over vijf was ik in Roden en kon bijna bij de start parkeren. Eventjes het startnummer ophalen en binnen vijf minuten was ik weer bij de auto. Ik had besloten om voor een ‘dood of de gladiolen’ tactiek te gaan en dus geen tas in de vrachtwagen te leggen die je kon pakken halverwege. Fiets eruit, lampjes erop, de laatste kleding aan, schoenen met overschoenen en die weer vast getaped met zwart plakband met de gedachte dat het wat langer zou blijven zitten omdat je veel moet lopen. Snel naar de start en het feest kon beginnen. Wat trouwens wel jammer blijft, is dat mensen die moeten starten in bijvoorbeeld wave 3 doodleuk in wave 1 gaan staan in het voorste startvak…

Na het startschot geprobeerd om zo snel mogelijk naar voren te rijden zodat ik een beetje in een mooie groep terecht zou komen. Dat lukte allemaal aardig. Mijn hartslag lag gemiddeld wat hoger dan ik van te voren bedacht had, maar ik was immers bezig met een dood of de gladiolen tactiek en dacht van we zien het allemaal wel. De eerste 100 kilometers gingen allemaal voorspoedig en vond het nog meevallen met de omstandigheden. Af en toe was er zelfs zon en ik kon mijn regen/wind jack uit doen. Bij de stops al fietsend wat winegums, sinaasappel partjes, krentenbollen, bananen gepakt en een bidon laten bijvullen. Bij de meeste stops heb ik op deze manier wel iemand in kunnen halen. En ondertussen met verschillende groepjes mee kunnen rijden en soms van ze weg kunnen rijden met een lotgenoot zoals Mark Vennix. Ondertussen schoof ik aardig wat plaatsen op.

Het tweede deel werd echter een stuk zwaarder. Op een gegeven moment begon het aardig te regenen en kreeg ik het ook een stuk kouder en kwam ik meer en meer alleen te zitten. Gelukkig kon ik mijn jack weer aan doen om het wat warmer te krijgen en bril af gedaan om meer te kunnen zien. Nog steeds bij de stops en onderweg wat mannen in kunnen halen wat natuurlijk een goed moraal gaf. Ondertussen begonnen mijn vingers wel zo koud en nat te worden dat ik per ongeluk ging schakelen en met moeite hem weer terug kon schakelen naar de juiste versnelling. Toen ik het bord van het Janpad zag was bang voor het ergste, maar het was nog gruwelijker. Lopend was gewoon de snelste manier om hier doorheen te komen en hier kreeg ik ook voor het eerst natte voeten en begon ik mijn tape te verliezen. Uiteindelijk hier wel naar Robin Löwik en Rudolf Martens toe gelopen en met hen zou ik mooi de finale in kunnen gaan was mijn gedachte. Dit lukte aardig tot aan de 190 km. Toen was de koek toch echt wel op en begon het een ware marteling te worden.

Rudolf had blijkbaar hetzelfde, want hij begon achterop te raken. Robin begon op het stuk fietspad bij me weg te fietsen en ik had niet meer de kracht om in het wiel te blijven en ook begon ik slechter te zien. Dit komt hoorde ik later door de lage temperatuur en dat je minder met je ogen gaat knipperen.
Dan maar consolideren en proberen tussen deze twee te eindigen. Echter een kilometer voor de finish kwam Arjan Hofman me als een bezetene voorbij gevlogen. Gelukkig zag ik verder niemand achter me en kon ik rustig over de finish lijn hobbelen en op dat moment nog niet wetende dat ik dat had gedaan op de 15e plaats. Meer dan tevreden en misschien ben ik toch wel beter in het fietsen in die bagger dan ik dacht.

Bij de auto aangekomen zo snel mogelijk warme kleding aan getrokken, een liter Chocomel naar binnen gegoten en de muntjes ingeleverd voor worst met Hollandse stamppot en drinken. Echter bij de auto aangekomen was mijn zicht nog steeds niet geweldig en werd ook niet beter toen ik van de parkeerplaats wegreed. Dit was niet verantwoord en besloten om de auto aan te kant te zetten en even te gaan slapen. Een uur later was de mist weggetrokken en kon ik nog steeds bibberend van de kou mijn weg vervolgen. Na een lange warme douche ’s avonds en veel eten later begon ik het eindelijk weer goed warm te krijgen. Alleen vandaag nog last van een beetje een tintelend gevoel in mijn vingers. Hopelijk trekt dat langzaam weg!

Uitrusting: Specialized Stumpjumper met 1×11 en een 32 blad voor. Qua bandjes een Specialized Renegade achter en een Fast Trak voor die uiteraard tubeless waren.

De uitslagen vind je hier en het Excel document kan je hier downloaden.

En als laatste nog de complimenten voor de organisatie! Ze hebben er weer een fantastisch evenement van gemaakt wat uitstekend verzorgd was door behulpzame en enthousiaste mensen.

3 reacties

  1. Mooi verhaal. Had er graag bij geweest. Hoop dat je gevoel in de vingers snel weer normaal word. Gefeliciteerd met je goede prestatie.

    • idd een mooi verhaal. We hebben volgens mij samen de eerste ca 70 km gereden (#295 zwarte met gele Scott Scale). Reden in een groepje van 4 door het donker, dat na Gieten uitklaar viel. Jij was duidelijk de sterkste. Ik ontmoete de man met de hamer helaas al na een km of 100. Stond echt geparkeerd. Bij 140 ging het wel weer. Heb extra rust gepakt bij de stops. Uiteindelijk als 37ste geëindigd. RESPECT en diepe buiging voor je prestatie. Gr. John Meijer

  2. Leuk om de verhalen achteraf te horen van iedereen en hoe het vergaan is. De fiets kan ik me nog wel heugen. Kijk daar altijd wel even naar. haha. Maar het was wel jammer dat we niet wat langer bij elkaar konden blijven. Ik gokte het er maar op dat ik door kon blijven fietsen. Tot een volgende marathon :-)

Laat een antwoord achter aan Bas Winkel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *