Maanden geleden had ik me al ingeschreven voor de Drenthe 200 om te kunnen starten in de eerste wave. Mocht het goed weer zijn, want in een editie zoals vorig jaar had ik niet echt veel trek. Ik heb maanden daarna nog last gehad van de toppen van mijn vingers en ook moest ik nog een uur slapen in de auto om normaal terug te kunnen rijden. Ongeveer begin december kreeg ik een app van Reinier Treur. Of ik zin had om de Drenthe 200 samen te fietsen. Dat is natuurlijk altijd leuk om zoiets samen te doen en helemaal met zo’n tempo beul erbij.
Toen het er op leek dat de temperatuur een aantal graden boven nul zou worden en het hoogstwaarschijnlijk ook droog zou zijn kreeg ik er steeds meer zin in. Voor de verandering had ik een B&B geboekt voor een paar tientjes dat op ongeveer 10 minuten rijden van de start lag. Zo kon ik mooi begin van de avond de dag er voor rustig die kant op en het startnummer ophalen. Een nachtje in de daktent zag ik niet zitten. Het slapen zou wel goed gaan, maar je ’s ochtends in de kou aankleden en het ontbijt zou wat minder prettig zijn. Je krijgt het dan haast niet meer warm.
Het was alleen kletsen bij de start… 
Uiteindelijk stonden Reinier en ik naast elkaar op een parkeerplaats in de buurt van de kerk en reden we rond half zes het start vak in. We waren zo mooi op tijd dat we helemaal vooraan konden gaan staan. Om precies zes uur klonk het startschot, maar waren de eerste kilometers geneutraliseerd. Dat wil alleen niet zeggen dat het op je dooie gemak fietsen is. Het was meteen al aardig zenuwachtig en iedereen probeerde naar voren te komen. Reinier en ik konden mooi bij elkaar blijven en reden nog steeds redelijk voorin. Toen de rode vlag verdween, ging het tempo meteen omhoog. Het was nog steeds een zenuwachtige bedoeling en in een keer vlogen voor me een aantal gasten over de kop. Gelukkig kon ik zelf nog net voor de groep die op de grond lag tot stilstand komen en ik voelde ook niemand achterop klappen. Ik zag nog wel wat gebogen velgen en andere schade en leek het ook goed te gaan met de personen op de grond. Snel eromheen en Reinier weer opzoeken. Die had ik snel gevonden en hij bleek gelukkig ook ongedeerd.
Door die valpartij was het niet meer mogelijk om in de eerste groep te zitten en vormde zich een groep daarachter waarin het tempo ook hoog genoeg lag. Het eerste uur heb ik redelijk wat kopwerk voor mijn rekening genomen op de zandpaden in het donker. Ik weet nog dat na 30 kilometer bij het Balloërveld de gemiddelde snelheid nog iets van 32 km per uur was. 10 kilometer later zakte die al naar 31 gemiddeld en na ca 40 a 50 km was het iets onder de 30 omdat we daar in het donker over de singletracks bij Gieten en Gasselte aan het rijden waren. In vergelijking met vorig jaar was het hier al redelijk licht toen ik er langs kwam. Rond dit punt kwam er ook een grote groep achter aansluiten en reden we denk ik rond met een groep van dik in de 20 man.
Vanaf dat moment ben ik wat minder kopwerk gaan doen heb ik me wat achter in de groep verscholen om weer even op adem te komen. Mijn gemiddelde hartslag was op dat moment net iets onder de 160 en dit heb ik normaal gesproken met marathons van 100 km ook. Nu moest ik er alleen nog wel 100 extra afleggen. Reinier en ik hadden wel bedacht dat we bij elkaar in de buurt moesten blijven mocht de groep breken.
Toen we na ongeveer 100 kilometer Westerbork voorbij waren had ik al het idee dat ik een bekende een paar keer hard op kop had zien rijden. Het bleek inderdaad Mark Vennix te zijn. Ik ben hem al een aantal keer tegen gekomen tijdens wedstrijden en waarvan de Salzkammergut me nog het meeste bij staat. Na hem kort gesproken te hebben ben ik ook weer wat vaker op kop gaan rijden. Alleen vond Reinier dit blijkbaar niet hard genoeg gaan en begon op de wat rechtere stukken het tempo hard omhoog te gooien. Waar Reinier niet voorop reed, hadden we een Belg die hard door trok op de singletracks. Ik had aardig moeite om mee te komen, maar het had wel effect. Langzaam werd de groep kleiner en kleiner en reden we nog met een man of zes.
Kristof begon na 150 km van ons weg te fietsen, maar we kwamen toch weer bij hem achterop vlak voor het Janpad. Op dat moment brak de groep nog meer in stukken en konden Mark en een van de twee mannen in een geel Rabobank shirt het moeilijk bij houden. Reinier, Kristoff, de Rabobank man en ik reden met zijn vieren het Janpad op. Dit keer was het in vergelijking met vorig jaar prima te fietsen. Af en toe moest je even door een plas modder heen en een keer met de voeten aan de grond, maar dat was goed te doen. Ik heb nog even op Strava gekeken en ik was er dit keer gemiddeld met 22 km per uur overheen gegaan en vorig jaar was het ongeveer 11 km per uur.
Net na het Janpad fietste Reinier verkeerd en dacht weer terug te komen door een stukje door de struiken te gaan, maar dit mislukte helaas en waren we voor hem uit het zicht. Nu waren we nog maar met zijn drieën. Kristof en ik hebben nog wel geprobeerd om de Rabobank man eraf te fietsen, maar helaas kwam hij steeds weer terug. Het jammere was dat hij geen meter kopwerk wilde doen. De laatste kilometers heb ik nog wat op kop gereden en op het moment dat we de weg op kwamen ben ik meteen vol de sprint aan gegaan. De kramp schoot er al bijna direct in, maar het ging gelukkig nog net. Helaas kwam zoals verwacht die Rabobank gast nog langszij. Ik had het Kristof veel meer gegund voor al het kopwerk wat hij voor zijn rekening had genomen. Uiteindelijk finishte ik als 16e met een tijd van 7:52 en kwamen daarna Kristof, Mark en Reinier binnen. De rest van de uitslagen vind je hier.
Een stuk Janpad onder mijn fiets.
Al met al heb ik er toch weer van genoten en vond ik dit jaar de route het mooiste van de afgelopen drie edities waar ik aan heb meegedaan. Ook was de verzorging weer perfect geregeld en waren de vrijwilligers weer erg enthousiast. Wat betreft het eten, heb ik echt genoten van de pannenkoeken die ik uit een bak heb weten te graaien. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar het voelt op zo’n moment heerlijk om dat in je maag te hebben. Die begint altijd heel erg leeg aan te voelen.
Tot volgend jaar? Misschien wel als ik nog een paar teamgenoten over kan halen om hem samen mee te fietsen. Reinier zal het probleem niet zijn!
Mooi verhaal man, ik merk dat hoe verder ik het verhaal lees zelfs nadat ik mezelf beloofd heb deze helse tocht nooit meer te fietsen toch een beetje enthousiast word. Ik hoop dat ik er snel weer bovenop kom zodat ik snel dit leuke en gezellige team versterken kan en we mooie treintjes kunnen laten zien!! :) Ik heb er zin in mannen!